Oostelijke chipmunk, Gewone chipmunk, Oostelijke aardeekhoorn
De oostelijke wangzakeekhoorn (Tamias striatus), ook wel oostelijke chipmunk, gewone chipmunk of oostelijke aardeekhoorn genoemd, is een knaagdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). Het is een weinig schuwe soort, die algemeen aangetroffen wordt in het oostelijke deel van Noord-Amerika. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Sciurus striatus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
De oostelijke wangzakeekhoorn is grijs- of roodbruin van kleur, bij de stuit meer vaalrood. De buikzijde is lichter van kleur. Op de flanken loopt een witte streep, omrand door twee zwarte strepen. Deze strepen eindigen bij de staart. Over de rug lopen twee witte strepen, die veel dunner zijn dan de flankstrepen, en een donkere streep in het midden. Boven en onder de ogen lopen bleke gezichtsstrepen. De lange pluimstaart eindigt in een bruine punt, begrensd met zwarte haren. De oren zijn duidelijk zichtbaar.
De kleine chipmunk (Tamias minimus), waarmee het verspreidingsgebied gedeeltelijk overlapt, is kleiner dan de oostelijke wangzakeekhoorn, en heeft vier witte strepen van gelijke grootte.
De kop-romplengte bedraagt 13,5 tot 19 cm, de staartlengte 7,8 tot 11,3 cm en de achtervoetlengte 32 tot 38 mm. Het lichaamsgewicht is 66 tot 139 g.
Beide geslachten maken geregeld geluiden. Er zijn twee geluiden te onderscheiden. Het eerste geluid is een luide, trillende 'tsjip-tsjip-tsjip', dat zeer snel herhaald wordt en hierdoor tot ongeveer 130 trillen per minuut kan komen. Aan dit geluid dankt het dier zijn naam 'chip'munk. Het tweede geluid is een lagere, langzame 'kuk... kuk... kuk...'. Het zijn beide waarschuwingskreten, waarmee hij soortgenoten en andere kleine dieren voor mogelijke predatoren waarschuwt.
De oostelijke wangzakeekhoorn leeft in open loofbossen, voornamelijk in berkenbossen. Hij wordt ook aangetroffen langs bosranden, en in struwelen op een rotsachtige bodem met veel spleten. Ook laat hij zich in de buurt van mensen zien, zoals rond huizen en op begraafplaatsen, waar hij zich voornamelijk rond stenen muurtjes ophoudt.
Het verspreidingsgebied omvat Zuidoost-Canada en het centrale en oostelijke deel van de Verenigde Staten. De noordgrens loopt van Zuid-Manitoba tot Nova Scotia, oostgrens door het oosten van North Dakota en Oklahoma, en de zuidgrens door Mississippi, Noordwest-South Carolina en Virginia.
In het grootste deel van het verspreidingsgebied is het de enige chipmunksoort. In het noordoosten van het verspreidingsgebied, van Manitoba tot en met de Grote Meren, leeft eveneens een andere chipmunk, de kleine chipmunk.
De oostelijke wangzakeekhoorn is een solitaire soort. Het is over het algemeen een grondbewoner, die echter goed kan klimmen en soms ook in bomen en struiken te vinden is. Hij is voornamelijk in de schemering actief.
De oostelijke wangzakeekhoorn leeft in een zelfgegraven hol. Dit hol kan bestaan uit een simpele gang of een meer complex gangenstelsel, en is tot drie meter lang en minder dan een meter diep. De gangen kunnen vergrote kamers bevatten. In deze kamers ligt of een uit bladeren en houtschilfers bestaand nest of een voedselvoorraad, waarin in de herfst noten, zaden en pitten worden opgeslagen. Deze voedselvoorraden kunnen zo groot zijn dat ze tot de zomer kunnen meegaan. De ingang van het hol is ongeveer vijf cm breed en bevindt zich vaak in een beboste helling of zandbank of onder een boomstronk of steen.
De oostelijke wangzakeekhoorn houdt geen echte winterslaap, maar een winterrust. Aan het einde van de herfst begint het dier met zijn winterrust. Iedere twee weken ontwaakt de eekhoorn om zich te voeden met in de voorraadkamers opgeslagen voedsel. Op sommige dagen, voornamelijk met zachter weer, laat hij zich ook buiten zijn hol zien. De winterrust duurt tot het begin van de lente.
Hij leeft voornamelijk van noten als eikels en noten van de hickory, maar ook hazelnoten en kastanjes. Hij foerageert voornamelijk op de grond, maar klimt soms ook voor voedsel. Zo zal hij in eiken klimmen als de eikels rijp zijn, en zal hij in hazelaars klimmen voor hazelnoten. Het voedsel wordt vervoerd in zijn wangzakken en verzameld in voorraadholen. Het dieet wordt aangevuld met zaden als kersenpitten en andere vegetatie, zoals bessen, maar ook landbouwgewassen. Ook dierlijk voedsel wordt soms gegeten. De chipmunk voedt zich met sommige ongewervelden als naakt- en huisjesslakken. Ook kleine gewervelde dieren worden gegeten; het gaat hierbij waarschijnlijk om gevonden aas, en het is niet waarschijnlijk dat de chipmunk zelf de dieren heeft gedood.
De paartijd valt vroeg in het voorjaar. Een vrouwtje krijgt één worp per jaar. Gemiddeld drie tot vijf jongen, maximaal acht, worden geboren in mei. Vrouwtjes van een jaar oud die niet in de voorjaar hebben gepaard, kunnen eind juli of augustus een nestje werpen. Enkel het vrouwtje zorgt voor de jongen. De jongen worden vijf weken gezoogd, maar blijven enkele maanden bij hun moeder.
