Włosopuklerznik kosmaty, pancernik włochaty, pancernik szczeciniasty (Chaetophractus villosus) – gatunek ssaka z podrodziny puklerzników (Euphractinae) w obrębie rodziny Chlamyphoridae.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Ws
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Entomofag, owadożerca – zwierzę lub rzadziej roślina odżywiające się owadami – zarówno larwami, poczwarkami, jak i dorosłymi owadami. Entomo...
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
B
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) 260–400 mm, długość ogona 120–150 mm, długość ucha 26–30 mm, długość tylnej stopy 62–72 mm; masa ciała 2–5 kg. Swoją nazwę zawdzięcza obfitszemu niż u pozostałych pancerników owłosieniu, posiada także większe uszy. Dolna część ciała gęsto pokryta białawymi lub jasnobrązowymi włosami, długie i grube wyrastają natomiast z płytek pancerza.
Ma krótkie, pięciopalczaste stopy uzbrojone w mocne pazury. Silne przednie kończyny służą poszukiwaniu pożywienia i ochronie przed drapieżnikami. Pancerz lekko spłaszczony, zbudowany z około 18 rzędów płytek kostnych, z czego 7-8 jest ruchomych. Młode osobniki posiadają w tylnej części tarczy miednicowej 2-4 małe otwory będące ujściami gruczołów wytwarzających cuchnącą wydzielinę. Trzymane w niewoli osobniki mogą żyć ponad 30 lat.
Gdy przebywa pod ziemią, jest w stanie wykorzystywać do oddychania niewielkie ilości tlenu uwięzione między grudkami gleby. Specjalne błony w nosie pełnią funkcję filtra chroniącego przed przedostaniem się ziemi do płuc.
Występuje w Ameryce Południowej, przede wszystkim w Boliwii w prowincji Gran Chaco, Argentynie, Paragwaju i Chile. Zwierzę zamieszkuje łąki, lasy, sawanny i tereny rolnicze, od poziomu morza do wysokości 1500 m.Zaczął również wkraczać na tereny rolnicze. Jest najliczniejszym gatunkiem pancernikowatego w Argentynie.
Zamieszkuje Pampy i Patagonię, zakres jego występowania sięga na południu Santa Cruz w Argentynie i Magallanes w Chile. Zaczyna również migrować na południe, na teren argentyńskiej prowincji Tierra del Fuego. Zmiany klimatu i oportunizm tego gatunku pozwalają mu zajmować nowe obszary, ale w przeciwieństwie do niektórych innych pancernikowatych, terytorium C. villosus nie uległo drastycznym zmianom. Nie przeniósł się tak daleko na północ jak inne gatunki.
Aktywność rozpoczyna o zmierzchu i kontynuuje ją przez całą noc, jednak na niektórych obszarach może być czasem aktywny również w ciągu dnia. Zwykle żyje samotnie lub w parach.
Kopie nory dwóch typów. Pierwsze są proste – krótkie i płytkie, znajdowane na obszarach, gdzie gleba jest zasobna w materię organiczną. Zwykle powiązane z odżywianiem lub służą jako tymczasowe schronienie przed drapieżnikami. Drugi typ nor różni się od tych pierwszych stopniem złożoności – są głębsze i dłuższe. Zlokalizowane w twardej, wapiennej glebie o niewielkiej wilgotności, wykazują większy stopień rozgałęzienia i to właśnie one zwykle stanowią stałe schronienie.
Wydaje się, że potrafi kopać w większości typów osadów, ale raczej unika terenów skalistych. Częściej kopią w zboczach wzgórz niż w płaskiej ziemi. Ułożenie przestrzenne ich nor zależy w dużej mierze od kierunku wiatru. To pozwala na dobrą adaptację do życia na gorących terenach pustynnych.
Wszystkożerny. Pokarm stanowią głównie bezkręgowce, ale żywi się również małymi kręgowcami, owocami, padliną, a czasem nawet wężami. Zdolność do przetrwania na diecie ubogiej w wodę jest jednym z powodów jego większej liczebności w suchych środowiskach w porównaniu do innych gatunków pancernikowatych.
Samice i samce osiągają dojrzałość płciową w ciągu 9 miesięcy.
Okres godowy zazwyczaj przypada na koniec zimy i początek wiosny, ale osobniki trzymane w niewoli mogą parowac się przez cały rok.Okres rozrodczy przypada na wrzesień. Samica wydaje młode na świat po 60-75 dniach, które są karmione przez kolejne 50-60 dni. Liczebność miotu to zwykle 2, rzadziej 3 osobniki.
Długość życia: na wolności 8-12, w niewoli do 30 lat
Chaetophractus villosus jest gatunkiem najmniejszej troski. Jego głównym zagrożeniem jest człowiek, który poławia go dla mięsa. Często zabijany jest na drogach przez samochody oraz na polach uprawnych, gdzie traktowany jest jako szkodnik. Na liczebność gatunku mają też wpływ: warunki klimatyczne, degradacja i podział siedlisk. Mimo tego jego liczebność nie spada, a prawdopodobnie wzrasta. Nie jest gatunkiem chronionym, ale zamieszkuje wiele terenów objętych ochroną.
