Sownik nowokaledoński (Aegotheles savesi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sowników (Aegothelidae). Występuje endemicznie na Nowej Kaledonii. Bardzo słabo poznany; widziany ostatni raz w 1998, krytycznie zagrożony wyginięciem.
Przybliżone wymiary holotypu (oryginalne podane w calach): całkowita długość ciała 32,5 cm, skrzydła – 16,8 cm, ogona – 15,5 cm, skoku – 28 mm, środkowego palca z pazurem – 32 mm, dzioba (wzdłuż górnej krawędzi) – 33 mm. Upierzenie jest całe czarniawe z porozrzucanymi białymi paskami i prążkami. Tablica załączona do pierwszego opisu jest dobra, jednak od spodu ptak jest ciemniejszy, niż ma to miejsce naprawdę – rysownik zbyt słabo zaznaczył białe paskowanie. Podczas obserwacji z 1998 badacze zwrócili uwagę na krótkie, zaokrąglone skrzydła oraz szeroki ogon.
Tęczówka, według odkrywcy gatunku, ma kolor żółty w odcieniu sjeny.
Holotyp odkryto w Tongué; jest to dzisiejsza Païta. Jaskinia, w której znaleziono szczątki kopalne, znajdowała się ok. 65 km na północny zachód od Numei. Jeden ptak miał być odstrzelony w latach 50. XX wieku w dolinie Tchamba (okolice wschodniego wybrzeża wyspy), a inny znaleziony martwy w 1960 w okolicach Païta. Obserwacja z 1998 mała miejsce na zachodnim stoku Massif du Kouakoué w Prowincji Południowej (jest to południowy kraniec wyspy, nieopodal wschodniego wybrzeża; patrz: Linki zewnętrzne).
Obserwację z 1998 przeprowadzono w wilgotnym, nadrzecznym lesie na wysokości blisko 800 m n.p.m., nie zostały jednak zarejestrowane żadne materiały wideo czy dźwiękowe, brak też zdjęć. Zaobserwowano nietypowe dla Aegotheles zachowanie polegające na „wypadach” z gałęzi (ang. sallying). Krótsze skrzydła i dłuższe nogi wskazują być może na bardziej naziemny tryb życia. W żołądku holotypu znajdowało się nieco chrząszczy.
IUCN uznaje gatunek za krytycznie zagrożony wyginięciem (CR, Critically Endangered) od 2000 roku; wcześniej, w 1996 i 1994, uznano go za zagrożonego (EN, Endangered). Od czasu odkrycia holotypu sownik nowokaledoński nie był długo obserwowany, choć Hannecart i Letocart wspominają w Oiseaux de Nouvelle Caledonie et des Loyauté o możliwej obserwacji (1983). Dopiero 5 listopada 1998 dokonano pewnej obserwacji, na obszarze chronionym (Reserve Speciale de Faune et de Flore de la Ni-Kouakoue); opis ukazał się na łamach „Bulletin of the British Ornithologists’ Club” w 2002. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest prawdopodobnie drapieżnictwo ze strony introdukowanych ssaków – szczurów i być może kotów.
