Bobroszczur złotobrzuchy, bobroszczur (Hydromys chrysogaster) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Mi
MięsożerneRy
RybożerneMi
MięczakożercyPó
PółwodneZw
Zwierzęta drapieżneDrapieżnictwo – bywa definiowane jako sposób odżywiania się organizmów, polegający na wykorzystaniu jako pokarm ciała innego zwierzęcia i w ...
Zw
Zwierzęta oswojoneKo
KopalneNora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Ży
ŻyworodneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Te
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Sa
SamotneZw
Zwierzęta z hierarchią dominacjiHierarchia społeczna, hierarchia dominacyjna – społeczna przewaga pojedynczych osobników nad innymi, oparta na dominacji socjalna struktura grupy ...
Ni
Nie migrująceR
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) 195–390 mm, długość ogona 200–325 mm, długość ucha 13–20 mm, długość tylnej stopy 46–80 mm; masa ciała 210–1280 g. Dane dla jednej populacji z Nowej Południowej Walii wykazały, że samce są średnio nieco dłuższe (310 mm przeciw 290 mm) i nieco cięższe (755 g przeciw 606 g) niż samice, ale bez różnicy w średniej długości ogona. Populacje w południowej i wschodniej Australii są jednakowo duże, a te z górskich miejscowości w Nowej Gwinei jednakowo znacznie mniejsze. Bobroszczury są dobrze przystosowane do żerowania w środowisku wodnym. Ich palce, zarówno u kończyn górnych, jak i dolnych, połączone są błoną pławną, a gęste futro nie przepuszcza wody. Bobroszczur złotobrzuchy ma spłaszczoną głowę, wydłużony, tępo zakończony pysk, małe uszy i oczy. Charakterystyczną cechą zwierzęcia jest gruby ogon o długości 242–345 mm. Poszczególne osobniki bobroszczurów złotobrzuchych różnią się nieco umaszczeniem. Gama barwna obejmuje szary, ciemnobrązowy, czasem niemal czarny. Cechą łączącą umaszczenie wszystkich osobników jest białe zakończenie ogona.
Bobroszczur złotobrzuchy występuje w Nowej Gwinei, kontynentalnej Australii (głównie peryferyjnie, ale zasięg rozciąga się najdalej w głąb lądu na terenach mezotroficznych na wschodzie i południowym wschodzie oraz wzdłuż rzeki Cooper Creek do efemeryczny jezior w dorzeczu jeziora Eyre) oraz Tasmanii; występuje również na wielu wyspach i archipelagach m.in. Wyspy Obi, Waigeo, Biak, Yapen, Wyspy Kai, Wyspy Aru, Wyspy Trobrianda, Wyspa Goodenougha, Fergusson, Normanby, Bernier Island, Dorre Island, Wyspa Barrowa, Bathurst, Wyspa Melville’a, Wessel Islands, Inglis Island, Groote Eylandt, Pellew, Mornington, Dunk, Palm, Whitsunday, Dent, Wyspa Frasera, North Stradbroke Island, South Stradbroke Island, Wyspa Flindersa i Wyspa Bruny.
Bobroszczury złotobrzuche gnieżdżą się na brzegach zbiorników wodnych w wydrążonych przez siebie tunelach lub pustych kłodach. Są zwierzętami lądowymi jednak są zależne od zbiorników wodnych jako źródła pożywienia. Zamieszkują tereny otaczające zarówno naturalne, jak i sztuczne zbiorniki. Mogą również przeżyć w rejonach, gdzie zbiorniki wodne są zanieczyszczone lub w zbiornikach półsłonych.
Bobroszczury złotobrzuche żywią się wodnymi ptakami i owadami, rybami, małżami, ślimakami, żabami oraz jajami. Mogą również żerować na nadbrzeżnej roślinności.
Rozmnażanie bobroszczurów złotobrzuchych rozciąga się na okres wiosny i lata. Ciąża trwa około 35 dni. Samice są gotowe do ponownego zapłodnienia od razu po porodzie, tak więc kolejne mioty mogą pojawiać się w 35-dniowych odstępach. Samice mogą wydać na świat do pięciu miotów rocznie, jednak zazwyczaj liczba ta waha się od jednego do trzech. Każdy miot składa się z trzech lub czterech młodych.
Potomstwo bobroszczura złotobrzuchego rodzi się nagie i ślepe, jednak szybko się rozwija. Młode zazwyczaj osiągają niezależność po około 35 dniach, a po upływie roku są już zdolne do rozrodu.