Doodskopaapje
Het grijsgroen doodshoofdaapje (Saimiri sciureus), in Suriname beter bekend als doodskopaapje, is een kleine apensoort uit het noorden van Zuid-Amerika, behorende tot de doodshoofdaapjes (Saimiri). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Simia sciurea in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Het grijsgroen doodshoofdaapje heeft een olijf- tot grijsgroene vacht. De buik is lichtgeel en de ledematen zijn oranjegeel van kleur. Het gezicht, de keel en de oren zijn wit, de snuit zwart. De kruin is donkergroen tot grijs tot zelfs zwart van kleur. Het dier heeft geen grijpstaart van 35 tot 45 centimeter lang. Ze worden 26 tot 37 centimeter lang en 550 tot 1.250 gram zwaar. Mannetjes en vrouwtjes zijn ongeveer even groot: vrouwtjes zijn meestal 28 tot 37 centimeter lang en 650 tot 1.250 gram zwaar, mannetjes zijn 27 tot 37 centimeter lang en 550 tot 1.150 gram zwaar.
Het grijsgroene doodshoofdaapje komt in het noorden van Zuid-Amerika voor. Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit tussen de Andes in het westen, de Atlantische Oceaan in het oosten en de Amazone in het zuiden, van Colombia en Noord-Peru tot Noordoost-Brazilië, de Guyana's en Venezuela. Het leeft voornamelijk in regenwouden, in de buurt van rivieren en meren, van kustwouden tot op 2.000 meter hoogte in de bergen.
Het doodshoofdaapje is een sociaal boombewonend dagdier, dat voornamelijk in boomkruinen leeft. Het springt van tak naar tak door de boomkruinen. 's Nachts slaapt het tussen dichte takken. Het eet vruchten en insecten, aangevuld met gekko's en andere hagedissen, vogeleieren en jonge vogeltjes.
De dieren leven voornamelijk in familiegroepjes, die zich soms aansluiten tot grotere groepen van meer dan honderd dieren. Er zijn groepen van meer dan vijfhonderd dieren waargenomen. Vrouwtjes trekken het meest op met mannetjes. Het vrouwtje krijgt na een draagtijd van 168 tot 182 dagen één jong, dat eerst op de buik, later op de rug wordt gedragen. Het jong wordt verzorgd door de moeder. Andere vrouwelijke groepsleden, meestal oudere dochters van de moeder die zelf nog geen jongen hebben, passen op het jong en dragen het bij zich als de moeder aan het foerageren is.
