De zeeluipaard (Hydrurga leptonyx) is een zeehond uit de familie Phocidae. Het is de enige soort van het geslacht Hydrurga.
Da
DagdierenVl
Vleesetende dierenWe
WeekdiereterVi
VisetersSe
Semiaquatische dierenPr
Precociale dierenTo
Top roofdierenAc
Achtervolgende roofdierenNa
NatatoriaalTe
TerrestrischeLe
LevendbarendPo
PolygynieSo
Solitaire dierenGe
Geen migrantL
begint metLu
Luipaard in de naamVe
Venijnige dierenHet lichaam van de zeeluipaard is sterk gestroomlijnd, waardoor hij hoge snelheden in het water kan bereiken. De kop is sterk afgevlakt en lijkt daardoor wel reptielachtig. Zeeluipaarden bewegen zich met hun lange voorvinnen door het water. Een mannetje is ongeveer 3 m lang en 270 kg zwaar. De vrouwtjes kunnen tot 4 m lang en 600 kg zwaar worden. De kleur is aan de bovenzijde van het lichaam donkergrijs en aan de onderzijde zilverwit. Op de kop en aan de zijkanten komen grijze vlekken voor.
Zeeluipaarden leven langs de randen van het pakijs in de wateren rond Antarctica. Hun aantal wordt op 400.000 dieren geschat. Ze worden in diverse natuurboeken en natuurdocumentaires over dit gebied neergezet als zeer geduchte jagers.
Een zeeluipaard leeft van verschillende dieren, zoals de pijlinktvis, koningspinguïns en keizerspinguïns, krill, zeevissen, en weddellzeehonden. Zeeluipaarden voeden zich het liefst met warmbloedige dieren. Sommige zeeluipaarden hebben zich gespecialiseerd in het vangen van weddellzeehonden en anderen in het vangen van pinguïns. Indien noodzakelijk achtervolgen ze hun prooi tot op het ijs. Ze hebben voor het vangen van hun prooi een extra grote bek en vrij scherpe tanden. Bij sommige van de prooien, vooral pinguïns, slingert de zeeluipaard de prooi boven het wateroppervlak in zijn bek heen en weer om er stukken vlees van af te scheuren. Krill eten ze - althans in gevangenschap - op een gelijkaardige manier als walvisachtigen: ze zuigen water met krill op en filteren het krill met behulp van gespecialiseerde tanden uit het water.
Zeeluipaarden leven solitair en komen alleen bij elkaar tijdens paringstijd. Na de paring graaft het vrouwtje een hol in het ijs waar zij haar jong zal baren. Ze zorgt voor het jong totdat het voor zichzelf kan zorgen.
