Vogelbekdier
1 soorten
Het vogelbekdier (Ornithorhynchus anatinus) is een waterminnend zoogdier dat in Oost-Australië en Tasmanië voorkomt. Het is het enige nog levende lid van de familie vogelbekdieren (Ornithorhynchidae) en de onderorde vogelbekdierachtigen (Platypoda), waarvan wel enkele fossiele soorten bekend zijn.
Met de vier mierenegels (Tachyglossidae) behoort het dier tot de cloacadieren (Monotremata), een orde die verder alleen uitgestorven diersoorten omvat. De cloacadieren bezitten een cloaca en zijn de enige eierleggende zoogdieren. Vanwege deze eigenschap wordt wel naar het dier verwezen in de discussie over de evolutionaire verwantschap tussen zoogdieren en reptielen.
Het vogelbekdier is het enige zoogdier met een snavel, een flexibel tastorgaan dat het dier gebruikt voor de jacht op ongewervelden op de bodem van rivieren en ondiepe meren. Toen het eerste opgezette exemplaar eind achttiende eeuw westerse natuuronderzoekers bereikte, bracht het forse discussie teweeg. Enkelen beschouwden het als een vervalsing; het vermoeden bestond dat lichaamsdelen van verscheidene diersoorten aan elkaar waren gehecht.
Het vogelbekdier is van groot cultureel belang voor Australië. Het wordt geregeld als mascotte voor het land uitgebeeld. Tot aan het begin van de 20e eeuw werd het vogelbekdier bejaagd vanwege zijn vacht, maar de soort wordt tegenwoordig over zijn hele verspreidingsgebied beschermd. Hoewel het vogelbekdier lijdt onder de gevolgen van habitatverlies, is de soort niet uitdrukkelijk bedreigd.
Het vogelbekdier (Ornithorhynchus anatinus) is een waterminnend zoogdier dat in Oost-Australië en Tasmanië voorkomt. Het is het enige nog levende lid van de familie vogelbekdieren (Ornithorhynchidae) en de onderorde vogelbekdierachtigen (Platypoda), waarvan wel enkele fossiele soorten bekend zijn.
Met de vier mierenegels (Tachyglossidae) behoort het dier tot de cloacadieren (Monotremata), een orde die verder alleen uitgestorven diersoorten omvat. De cloacadieren bezitten een cloaca en zijn de enige eierleggende zoogdieren. Vanwege deze eigenschap wordt wel naar het dier verwezen in de discussie over de evolutionaire verwantschap tussen zoogdieren en reptielen.
Het vogelbekdier is het enige zoogdier met een snavel, een flexibel tastorgaan dat het dier gebruikt voor de jacht op ongewervelden op de bodem van rivieren en ondiepe meren. Toen het eerste opgezette exemplaar eind achttiende eeuw westerse natuuronderzoekers bereikte, bracht het forse discussie teweeg. Enkelen beschouwden het als een vervalsing; het vermoeden bestond dat lichaamsdelen van verscheidene diersoorten aan elkaar waren gehecht.
Het vogelbekdier is van groot cultureel belang voor Australië. Het wordt geregeld als mascotte voor het land uitgebeeld. Tot aan het begin van de 20e eeuw werd het vogelbekdier bejaagd vanwege zijn vacht, maar de soort wordt tegenwoordig over zijn hele verspreidingsgebied beschermd. Hoewel het vogelbekdier lijdt onder de gevolgen van habitatverlies, is de soort niet uitdrukkelijk bedreigd.
