Goffertak stokowy (Pappogeomys bulleri) – gatunek ssaka z podrodziny Geomyinae w rodzinie gofferowatych (Geomyidae), występujący endemicznie w Meksyku. Według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
Dz
DzienneNo
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lu
LudożerneFoliofag - fitofag wyspecjalizowany w zjadaniu liści. Ponieważ liście zawierają dużo ciężkostrawnej celulozy, a także stanowią relatywnie ...
Ro
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Kr
KretowateLą
LądoweTe
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Żyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Po
PoligamiaZw
Zwierzęta poligamiiPoligamia – małżeństwo z więcej niż jedną osobą, najczęściej jednego mężczyzny z dwiema lub więcej kobietami lub między jedną kobietą...
Sa
SamotneNi
Nie migrująceB
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) 125–180 mm, długość ogona 60–100 mm; masa ciała 100–250 g; samce są zazwyczaj większe i cięższe od samic. Sierść na grzbiecie jest koloru od jasnoszarego do ciemnoszarego, czasami nawet czarnego. Sierść na brzuchu ma zawsze jaśniejszy kolor. U goffertaka stokowego ciało jest wrzecionowatego kształtu, typowego dla wszystkich gofferowatych; woreczki policzkowe są wyściełane futrem, które otwierają się na zewnątrz ust. Przednia powierzchnia każdego górnego siekacza ma na środku pojedynczy rowek lekko przesunięty do wewnętrznej strony zęba. Kariotyp wynosi 2n = 56 i FN = 106.
Goffertak stokowy występuje w Meksyku, zamieszkując w zależności od podgatunku stany:
Aktywność goffertaka stokowego przypada najprawdopodobniej na każdą porę dnia; nie obserwowano hibernacji i jest aktywny przez cały rok. Zamieszkuje gorące, wilgotne niziny przybrzeżne, tropikalne lasy liściaste i pół–liściaste na średnich wysokościach, oraz lasy sosnowo-dębowe na wysokościach do ok. 3000 m n.p.m. W przeciwieństwie do większości gofferowatych, goffertaka stokowego można tylko sporadycznie spotkać na polach uprawnych. Prowadzi prawdopodobnie samotniczy tryb życia i przejawia agresję terytorialną. Prawdopodobnie rzadko opuszcza swój system nor, co oznacza, że ich areał osobniczy jest określony przez rozmiar i zasięg ich systemu nor.
Mimo braku szczegółowych informacji na temat pokarmu goffertaka stokowego, żywi się on prawdopodobnie korzeniami, bulwami, łodygami i liśćmi większości roślin, które są dostępne w pobliżu systemu nor. Podobnie jak w przypadku wszystkich innych gofferowatych, system nor jest serią płytkich tuneli służących do żerowania schodzących się promieniście do głębszej, centralnej sieci, która zawiera jedną lub więcej komór gniazdowych i kilka mniejszych komór służących do przechowywania żywności lub granulatu z kału.
Goffertak stokowy może rozmnażać się przez cały rok; samica wydaje na świat od 1 do 8 młodych, średnio z 2 młodymi na miot.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów P. bulleri jako całość został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern „najmniejszej troski”); natomiast podgatunek alcorni został sklasyfikowany jako CR (ang. Critically Endangered „krytycznie zagrożony”). Spadek populacji P. b. alcorni szacuje się na ponad 80% w ciągu ostatnich dziesięciu lat, na podstawie badań zasięgu występowania tego gatunku w latach 1997–1998 oraz z nowszych badań, w których nie udało się go zlokalizować. Spadek nastąpił i prawdopodobnie trwa nadal z powodu rozdrobnienia jego siedlisk i ich utraty w wyniku wylesiania i celowego zabijania przez rolników, którzy traktują go jako szkodnika.
P. bulleri jest klasyfikowany jako „gatunek najmniejszej troski” ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie, przypuszczalnie dużą populację, i ponieważ jest mało prawdopodobne, aby jego populacja spadała w tempie wymaganym do zakwalifikowania go do kategorii „bliski zagrożenia”.
