Wyspa Wielkanocna
55 gatunek
Wyspa Wielkanocna – wyspa na południowym Oceanie Spokojnym w centralnej części Wyniesienia Wschodniopacyficznego.
Geografia
Wyspa Wielkanocna należy do najbardziej izolowanych miejsc na Ziemi. Znajduje się na Pacyfiku, ponad 2000 km od wyspy Pitcairn i ok. 3600 km od wybrzeży Chile. Obszar Rapa Nui wynosi 163,6 km², długość – ok. 15 km, a szerokość – ok. 20 km.
Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego i uformowały ją pomiędzy 750 a 100 tysięcy lat temu cztery główne wulkany: Rano Kau (przy którym znajduje się dawne centrum pałacowo-ceremonialne), Rano Raraku (z kamieniołomem, w którym powstawały moai), Puakatike na Półwyspie Poike oraz Terevaka (najmłodszy z wulkanów, będący jednocześnie najwyższym wzniesieniem Rapa Nui – 507 m n.p.m.). Pochodzenie geologiczne powoduje, że wyspa jest zbudowana ze skał tufowych, w których powstało wiele jaskiń (do najbardziej znanych należą: Ana Te Pahu i Ana Kai Tangata). Tego samego pochodzenia geologicznego co Wyspa Wielkanocna, są także sąsiednie wyspy: Motu Nui i Motu Iti oraz skała pomiędzy nimi a Rapa Nui – Motu Kao Kao.
Na Wyspie Wielkanocnej panuje odmiana morska klimatu podzwrotnikowego. Do najcieplejszych miesięcy należy luty, a pora chłodna to okres od lipca do sierpnia, przy czym najbardziej deszczowy jest kwiecień.
Park Narodowy Rapa Nui
Obszar 71,3 km² (43,6% powierzchni wyspy) objęty jest ochroną w ramach Parku Narodowego Rapa Nui (Parque Nacional Rapa Nui), utworzonego w 1935 roku, a w 1996 roku wpisanego wraz ze znajdującymi się na jego terenie moai na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Teren Parku dzieli się na siedem sekcji: Rano Kau, Puna Pau, Rano Raraku, Anakena, Ahu Akivi, Wybrzeże Północne (Costa Norte) i Hanga Roa (obszar miejski na Rapa Nui).
Fauna i flora
Drzewa rosnące obecnie na wyspie (głównie eukaliptus i akacja) mają ok. 50 lat i zostały przywiezione z Chile. Kiedyś na wyspie rósł las tropikalny. Przypuszczano, że tubylcy doszczętnie je wycięli, budując łodzie, domy i transportując moai, co miało spowodować wyjałowienie gleby i klęskę głodu. Najnowsze badania wskazują jednak, że najprawdopodobniej przyczyną zniknięcia drzew nie była działalność człowieka, lecz gwałtowny wzrost populacji szczurów, które żywiły się nasionami, uniemożliwiając rozsiewanie drzew.
Na wyspie rosły prawdopodobnie palmy podobne do kokosowej. Należały do endemicznego gatunku Paschalococos disperta, który ostatecznie wymarł około roku 1650. Na Wyspie Wielkanocnej występowało również co najmniej 6 endemicznych gatunków ptaków lądowych, m.in. papugi, czaple i płomykówki, chruściele oraz kilka gatunków ptaków morskich: petrele, fregaty, nawałniki. Powodem ich zagłady było wylesienie oraz polowania wkrótce po zasiedleniu wyspy.
Wyspa Wielkanocna – wyspa na południowym Oceanie Spokojnym w centralnej części Wyniesienia Wschodniopacyficznego.
Geografia
Wyspa Wielkanocna należy do najbardziej izolowanych miejsc na Ziemi. Znajduje się na Pacyfiku, ponad 2000 km od wyspy Pitcairn i ok. 3600 km od wybrzeży Chile. Obszar Rapa Nui wynosi 163,6 km², długość – ok. 15 km, a szerokość – ok. 20 km.
Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego i uformowały ją pomiędzy 750 a 100 tysięcy lat temu cztery główne wulkany: Rano Kau (przy którym znajduje się dawne centrum pałacowo-ceremonialne), Rano Raraku (z kamieniołomem, w którym powstawały moai), Puakatike na Półwyspie Poike oraz Terevaka (najmłodszy z wulkanów, będący jednocześnie najwyższym wzniesieniem Rapa Nui – 507 m n.p.m.). Pochodzenie geologiczne powoduje, że wyspa jest zbudowana ze skał tufowych, w których powstało wiele jaskiń (do najbardziej znanych należą: Ana Te Pahu i Ana Kai Tangata). Tego samego pochodzenia geologicznego co Wyspa Wielkanocna, są także sąsiednie wyspy: Motu Nui i Motu Iti oraz skała pomiędzy nimi a Rapa Nui – Motu Kao Kao.
Na Wyspie Wielkanocnej panuje odmiana morska klimatu podzwrotnikowego. Do najcieplejszych miesięcy należy luty, a pora chłodna to okres od lipca do sierpnia, przy czym najbardziej deszczowy jest kwiecień.
Park Narodowy Rapa Nui
Obszar 71,3 km² (43,6% powierzchni wyspy) objęty jest ochroną w ramach Parku Narodowego Rapa Nui (Parque Nacional Rapa Nui), utworzonego w 1935 roku, a w 1996 roku wpisanego wraz ze znajdującymi się na jego terenie moai na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Teren Parku dzieli się na siedem sekcji: Rano Kau, Puna Pau, Rano Raraku, Anakena, Ahu Akivi, Wybrzeże Północne (Costa Norte) i Hanga Roa (obszar miejski na Rapa Nui).
Fauna i flora
Drzewa rosnące obecnie na wyspie (głównie eukaliptus i akacja) mają ok. 50 lat i zostały przywiezione z Chile. Kiedyś na wyspie rósł las tropikalny. Przypuszczano, że tubylcy doszczętnie je wycięli, budując łodzie, domy i transportując moai, co miało spowodować wyjałowienie gleby i klęskę głodu. Najnowsze badania wskazują jednak, że najprawdopodobniej przyczyną zniknięcia drzew nie była działalność człowieka, lecz gwałtowny wzrost populacji szczurów, które żywiły się nasionami, uniemożliwiając rozsiewanie drzew.
Na wyspie rosły prawdopodobnie palmy podobne do kokosowej. Należały do endemicznego gatunku Paschalococos disperta, który ostatecznie wymarł około roku 1650. Na Wyspie Wielkanocnej występowało również co najmniej 6 endemicznych gatunków ptaków lądowych, m.in. papugi, czaple i płomykówki, chruściele oraz kilka gatunków ptaków morskich: petrele, fregaty, nawałniki. Powodem ich zagłady było wylesienie oraz polowania wkrótce po zasiedleniu wyspy.
