Huemal chilijski (Hippocamelus bisulcus) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych blisko spokrewniony z huemalem peruwiańskim (Hippocamelus antisensis). Gatunek rzadki i do niedawna słabo znany.
Ciało krępe z krótkimi kończynami, bardzo długie uszy wyścielone wewnątrz jasnym futrem, oczy otoczone jaśniejszą obwódką sierści. Poroże słabo rozwidlone, od łodygi odchodzi długie rozgałęzienie – wyżej niż u taruki. Młodym samcom pierwsze poroże wyrasta w wieku około 18 miesięcy.
Huemal osiąga długość ciała 140-160 cm, długość ogona 10-15 cm, wysokość w kłębie 75-85 cm. Przeciętna masa ciała waha się w przedziale 45-65 kg (niektórzy autorzy podają 70-100 kg). Huemal ma duży czarny nos i małe oczy.
Futro huemala jest brązowe do szarobrązowego, latem krótkie, zimą gęste i dłuższe. Wierzchnia część ogona jest ciemnobrązowa, a spodnia biała. Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony. Samce są większe, cięższe i z dłuższym porożem (do 35 cm).
W kariotypie huemala stwierdzono 2n = 70 chromosomów.
Żyją w małych grupkach 2-3 osobników (samica z młodymi) lub samotnie. Prowadzą przede wszystkim dzienny tryb życia, ale mogą wykazywać aktywność również w nocy. Mają dobrze rozwinięty słuch, wzrok i węch, dobrze pływają. Żyją do 14 lat.
Ciąża trwa prawdopodobnie 230-240 dni (autorzy podają rozbieżne dane). Samica rodzi zwykle jedno młode, najczęściej w listopadzie lub grudniu.
Do naturalnych wrogów huemala należy przede wszystkim puma oraz domowe psy. Nibylis andyjski i ptaki drapieżne zagrażają młodym.
Dawniej zamieszkiwał rozległe obszary Ameryki Południowej. Obecna populacja – wyniszczona polowaniami i utratą siedlisk, zagrożona chorobami i wypieraniem przez gatunki obce (głównie zwierzęta hodowlane) – szacowana jest na 1000-2000 osobników jest zagrożona wyginięciem i w takiej kategorii EN (endangered – zagrożony wyginięciem) został ujęty w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów.
