Nornik luzytański (Microtus lusitanicus) – gatunek ssaka z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae), występujący w Europie Zachodniej.
Długość ciała (bez ogona) 80–94 mm, długość ogona 23–31 mm; masa ciała 14–23 g.
Nornik luzytański występuje w zachodniej Europie zamieszkując w zależności od podgatunku:
Jest on spotykany od poziomu morza do 2050 m n.p.m. W osadach jaskiniowych o wieku górnopaleolityczno–neolitycznym w środkowej Portugalii występują szczątki tych gryzoni i pokrewnych norników śródziemnomorskich, które zniknęły z tych terenów.
Nornik luzytański występuje na różnorodnych terenach: w naturze zamieszkuje brzegi małych cieków wodnych, lasy kasztanowe i dąbrowy. Występuje także na obszarach przekształconych przez ludzką działalność: na polach, pastwiskach, polach ryżowych i w sadach. Kopie nory w miękkiej, wilgotnej glebie z gęstym poszyciem roślinnym. Średnia liczebność młodych w miocie to 2,2. Gryzoń ten jest dobrym pływakiem, co pomaga mu rozprzestrzeniać się w terenach górskich, przeciętych licznymi strumieniami.
Zasięg występowania nornika luzytańskiego jest dość duży, trend zmian jego liczebności nie jest znany, ale uznawany za stabilny; nie występują cykliczne fluktuacje liczebności. Zagęszczenie populacji w sadach sięga 100–200 osobników na hektar, rekordowo nawet ponad 300. Jest on uznawany za szkodnika; jego tępienie może prowadzić do lokalnych spadków populacji. Nie są znane poważne zagrożenia dla tego gatunku. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje nornika luzytańskiego za gatunek najmniejszej troski.
