Pseudomysz malutka (Pseudomys novaehollandiae) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w południowo-wschodniej części Australii i na Tasmanii.
Jest to niewielki gryzoń, łatwo mylony z obcą, inwazyjną myszą domową (Mus musculus). Pseudomysz malutka jest od niej nieco większa i cięższa, ma też większe oczy. Jest podobnie ubarwiona do europejskiej myszarki zaroślowej. Jej futro jest ciemnoszare z wierzchu a jaśniejsze od spodu, z białymi końcami; włosy są dość długie i bardzo miękkie. Ogon jest o 10–15% dłuższy niż reszta ciała, ciemnoszary z wierzchu i biały od spodu. Stopy także są białe.
Pseudomysz malutka jest australijskim endemitem. Ma nieciągły zasięg występowania, została stwierdzona w Tasmanii, Wiktorii, Nowej Południowej Walii i Queenslandzie. Obecnie większość populacji skupia się wzdłuż wybrzeży środkowej i południowej Nowej Południowej Walii, w głębi lądu występuje tylko w okolicy Parkes. Historycznie znanych było 11 metapopulacji, w 2006 istniało ich 6–8. Badania genetyczne dowodzą, że gryzonie z kontynentu tworzyły w przeszłości jedną populację, a szczątki subfosylne wskazują, że zasięg gatunku znacznie zmalał po zasiedleniu Australii przez Europejczyków.
Gryzoń ten występuje na wybrzeżach i do 100 km w głąb lądu, od poziomu morza do około 900 m n.p.m. Preferuje gleby o grubej warstwie wierzchniej i miękkim podłożu, sprzyjające kopaniu nor, takie jak krzemionkowe gleby bielicowe, gliny piaszczyste, piaski gliniaste i wydmy. Na wybór miejsca mogą wpływać także inne czynniki, jak nachylenie czy nasłonecznienie. Pseudomysz malutka zamieszkuje wrzosowiska, otwarte tereny lesiste i porośnięte wydmy piaszczyste. Ze względu na dietę gryzonia, miejsca występowania cechuje zwykle duża różnorodność flory, szczególnie bylin strączkowych.
Pseudomysz malutka prowadzi naziemny, nocny tryb życia. Kopie głębokie nory w piasku i miękkich glebach. Jest to zwierzę społeczne, dzielące norę z innymi osobnikami. Nory prawdopodobnie służą też za schronienie podczas pożarów buszu. Podejrzewa się, że umożliwia to tym ssakom osiągnąć szczyt liczebności w 3–5 lat po pożarze, na wczesnym lub pośrednim stadium odradzania się szaty roślinnej. Pożary mogą mieć korzystny wpływ na te zwierzęta, poprzez wymuszanie sukcesji roślinności. W Parku Narodowym Mount William na Tasmanii proponowano nawet wypalanie fragmentów buszu, dla podtrzymania tamtejszej populacji pseudomyszy malutkiej, jeśli w odstępach 7–10 lat nie wystąpiłyby naturalne pożary. Niektóre populacje żyją jednak też na terenach o dużym zagęszczeniu roślin, które przez długi czas uniknęły pożarów, takich jak Wilsons Promontory.
Areał osobniczy pseudomyszy malutkiej ma powierzchnię od 0,44 do 1,4 ha.
Jest wszystkożerna, choć preferuje nasiona roślin; jada również łodygi, liście i korzenie roślin, grzyby, a także owady i inne bezkręgowce. Może odgrywać znaczącą rolę w rozprzestrzenianiu nasion i zarodników.
Większość młodych rodzi się w okresie od sierpnia do stycznia (od późnej zimy do wczesnego lata na półkuli południowej), czasem sezon rozrodczy przedłuża się do jesieni. Jest to związane z dostępnością pokarmu, zależną od opadów i pożarów. Samice w pierwszym roku aktywności seksualnej mogą wydać na świat jeden miot, w drugim do trzech–czterech. W miocie rodzi się od jednego do sześciu młodych (średnio 4,6). Samica rodzi młode w ukrytym gnieździe, w ciągu dnia i karmi je przez 3–4 tygodnie. Samce osiągają dojrzałość płciową mając 20 tygodni, samice mając 13 tygodni lub wcześniej, jeśli zagęszczenie populacji jest małe.
Liczebność pseudomyszy malutkiej maleje, ocenia się, że żyje mniej niż 10 tysięcy dorosłych osobników. Nie jest ona objęta planem ochronnym. Liczebność waha się w czasie, ma na nią wpływ wielkość opadów i intensywność pożarów. Do zagrożeń dla tego gatunku zaliczają się przede wszystkim niewłaściwe reżimy ogniowe - gatunek wymaga specyficznej roślinności, odradzającej się po pożarach buszu, oraz drapieżnictwo ze strony zdziczałych kotów. Ssakom tym zagraża też utrata i fragmentacja sprzyjających siedlisk, zmniejszenie opadów i susze związane ze zmianami klimatu. Mniej znaczącymi zagrożeniami są introdukowane lisy rude i psy, a także degradacja środowiska przez roślinożerców (w tym zwierzęta hodowlane), obce rośliny i pasożyta roślin Phytophthora cinnamomi. Również konkurencja z myszą domową może być niekorzystna dla pseudomyszy malutkiej, choć ta pierwsza jada więcej owadów i w sprzyjającym środowisku może zająć inną niszę
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody obecnie uznaje pseudomysz malutką za gatunek narażony na wyginięcie. Amerykańska ustawa o zagrożonych gatunkach zalicza ją do gatunków zagrożonych.
