Wąsonos mniejszy (Mystacina tuberculata) – gatunek ssaka z rodziny wąsonosowatych (Mystacinidae).
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Ws
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Lą
LądoweSt
StadneŻy
ŻyworodneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Ko
KopalneNora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Le
LetargTorpor – stan kontrolowanego obniżenia temperatury ciała przez zwierzęta stałocieplne. Wraz z obniżeniem temperatury ciała spowalniana jest prac...
Na
NadrzewneZa
ZapylaczeKo
KolonijneKolonia – forma współżycia organizmów, np. kolonia lęgowa lub forma życiowa organizmów (morfologia, fizjologia) polegająca na tworzeniu prze...
Wy
Wysoce towarzyskieNi
Nie migrująceN
zacznij od...Długość ciała ze złożonym ogonem 60–70 mm (plus błona międzyudowa o długości około 20 mm), długość ogona około 7 mm, długość ucha 17,4–19,1 mm, długość tylnej stopy około 6 mm, długość przedramienia 36,9–46,9 mm; rozpiętość skrzydeł wynosi 280–300 mm; masa ciała 10–22 g. Masa ciała samic wzrasta o około 35% podczas późnej ciąży. W niektórych populacjach występuje niewielki dymorfizm płciowy – samice są albo cięższe (4,3%), albo cięższe i mają dłuższe przedramię (0,9%); niektóre populacje są monomorficzne. Długość kondylobazalna wynosi 17,3–19,1 mm. Pyszczek wąsonosa mniejszego otoczony jest rzędem gęstych włosków. Każdy z włosków ma łyżkowate zakończenie. Kciuki są nie tylko zakończone zwykłymi mocnymi pazurami, ale również mają u podstawy dodatkowy mały pazur. Palce tylnych stóp są również bardzo ostre pazury. Kariotyp wynosi 2n = 36 i FN = 60.
Wąsonos mniejszy może nadal występować na wyspie Taukihepa i sąsiedniej Putauhina lub na prywatnych wyspach w pobliżu Stewart Island, w Nowej Zelandii; być może wymarły.
Nietoperz ten porusza się bardzo zręcznie po powierzchni ziemi i potrafi bardzo szybko wspinać się na strome stoki, ponieważ może złożyć błonę lotną i dzięki temu do biegania może wykorzystać również przednie kończyny. Żywi się głównie chrząszczami i innymi owadami żyjącymi na powierzchni ziemi, ale też owocami, kwiatami, a także nektarem i pyłkiem pasożytniczej rośliny Dactylanthus taylorii, której kwiaty pojawiają się u podstawy pni drzew-żywicieli. Gatunek ten nie zapada w sen zimowy. W ciągu dnia nietoperze te sypiają w dziuplach drzew w malutkich grupkach. W koloniach wąsonosów występują endemiczne, komensalne, bezskrzydłe muchówki Mystacinobia zelandica, odżywiające się odchodami nietoperzy.
W październiku samica wydaje na świat 1 młode.
