Trzciniak słowiczy (Acrocephalus luscinius) – gatunek małego ptaka z rodziny trzciniaków (Acrocephalidae). Występował na wyspie Guam (Mariany, Oceania). Choć w 1967 miał być jeszcze pospolity, liczebność gwałtownie zmalała, a w 1969 był obserwowany po raz ostatni. Gatunek uznany za wymarły.
Długość ciała wynosiła około 18 cm. Był to największy spośród trzciniaków występujących na Marianach. Jego długość skrzydła (n=7) wynosiła 85,6 ± 3,2 mm, długość dzioba 37,1 ± 1,8 mm, długość ogona 85,9 ± 4,2 mm, zaś długość skoku 29,8 ± 1,2 mm. Wierzch ciała miał wypłowiałą żółtooliwkową barwę. Grzbiet, kuper i ogon wyróżniały się bardziej rdzawooliwkowym kolorem, brew natomiast matowożółtym, podobnie jak i spód ciała. Tęczówka ciemnobrązowa. Górna szczęka ciemna, żuchwa jaśniejsza. Nogi i stopy jasnoszare.
Trzciniak słowiczy był endemitem wyspy Guam (Mariany, Mikronezja, Oceania). Ptaki tego gatunku występowały niemal wyłącznie na mokradłach i przyległej do nich roślinności, między innymi w zaroślach Leucaena leucocephala, oraz na obrzeżach lasów rosnących na wapiennym podłożu. Chroniły się w gęstych zaroślach i łatwiej było je usłyszeć, aniżeli zobaczyć. Głos kontaktowy opisano jako donośne i charakterystyczne czuk lub czak. Głośną i zróżnicowaną pieśń wykonywały długo.
IUCN uznaje trzciniaka słowiczego za gatunek wymarły (EX, Extinct). Do jego wymarcia doprowadził wąż z gatunku Boiga irregularis przypadkowo zawleczony na wyspę, który odpowiada za wyginięcie kilku innych gatunków ptaków na Guamie, między innymi muszarki rdzawopierśnej (Myiagra freycineti). Choć według informacji z 1967 lub 1968 wówczas trzciniaki słowicze były pospolite na wyspie, to już w 1969 dokonano ostatniej potwierdzonej obserwacji na bagnie Agana. Dodatkowymi czynnikami prowadzącymi do wyginięcia trzciniaków słowiczych były najpewniej niszczenie środowiska ich życia, użycie pestycydów i wprowadzenie na wyspy kotów oraz szczurów. Poszukiwania prowadzone w latach 70. i 80. XX wieku nie przyniosły rezultatów.