Wrona białoszyja (Corvus typicus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Występuje w Indonezji, nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała 35–40 cm; masa ciała około 175 g. Inne wymiary (n = 9) podane przez R. Meinertzhagena: długość skrzydła 199–217 mm, długość grzbietu dzioba 42–45 mm, wysokość 19–20 mm. Charakterystyczna mała wrona o „srokatym” upierzeniu, z krótkim ogonem prawie kwadratowym przy końcu, średniej długości dziobem z delikatnie zakrzywionym grzbietem, szczecinki nosowe widoczne, ale grzbiet dzioba nagi u nasady, pióra u gardła przypominają w swojej strukturze włosy. Głowa i górna część karku są czarne, z niebieskawo-fioletowym połyskiem, gardło matowo brązowo-czarne; dolna część karku, boki szyi, górna część płaszcza i dolne części ciała do brzucha białe, u podstawy szyi pióra koloru ciemnoszarego. Dolne części płaszcza szaro-czarne do brązowo-czarnego, reszta górnych części ciała, w tym pokrywy nadskrzydłowe i ogon czarne z niebieskim i fioletowym połyskiem; dolne partie poniżej brzucha oraz piszczele matowo czarne lub szaro-brązowo-czarne. Tęczówka matowo czerwonawobrązowa, za okiem znajduje się mały skrawek gołej skóry; dziób i nogi czarne. Płci podobne w upierzeniu, ale u samicy pióra na granicy czarniawego gardła i białej piersi są bardziej rozproszone. Młode ptaki mają białe obroże, a spód ciała jest bardziej szarobrązowy.
Wrona białoszyja zamieszkuje środkowy i południowy Celebes oraz mniejsze wyspy Muna i Buton.
Wrona białoszyja jest bardzo głośna. Odzywa się rosnącymi nosowymi wrzaskami i bełkotliwymi, piskliwymi gwizdami, często w dwa czy trzy razy lub mieszane jako seria od 3 do 5 odgłosów; głośne „wheep” wydają się być rozmowami kontaktowymi odbywanymi podczas lotu. Ponadto odzywa się przedłużającym, precyzyjnym, dwusekundowym gwizdem o średnim tonie.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern – najmniejszej troski). Globalna wielkość populacji nie jest znana, ale gatunek wydaje się być lokalnie umiarkowanie pospolity. Występuje w wielu obszarach chronionych, w tym rezerwatach leśnych i parkach narodowych. Populacja wydaje się być stabilna ze względu na brak dowodów na jakiekolwiek spadki populacji lub inne istotne zagrożenia.
