Długonosek amerykański (Rhynchonycteris naso) – neotropikalny gatunek małego ssaka z podrodziny upiorów (Emballonurinae) w obrębie rodziny upiorowatych (Emballonuridae). Od 2008 roku jest wpisany do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Mi
MięsożerneZw
Zwierzęta owadożerneEntomofag, owadożerca – zwierzę lub rzadziej roślina odżywiające się owadami – zarówno larwami, poczwarkami, jak i dorosłymi owadami. Entomo...
Te
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Po
PoligamiaZw
Zwierzęta poligamiiPoligamia – małżeństwo z więcej niż jedną osobą, najczęściej jednego mężczyzny z dwiema lub więcej kobietami lub między jedną kobietą...
Ko
KolonijneKolonia – forma współżycia organizmów, np. kolonia lęgowa lub forma życiowa organizmów (morfologia, fizjologia) polegająca na tworzeniu prze...
Zw
Zwierzęta z hierarchią dominacjiHierarchia społeczna, hierarchia dominacyjna – społeczna przewaga pojedynczych osobników nad innymi, oparta na dominacji socjalna struktura grupy ...
Sp
SpołeczneP
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) 36–48 mm, długość ogona 11–17 mm, długość ucha 11–14 mm, długość tylnej stopy 6–8 mm, długość przedramienia 36–40 mm; masa ciała 3–6 g. Długonosek amerykański ma pęczki szarych włosów na przednich kończynach i silnie wydłużony nos, co jest charakterystyczną cechą wyróżniającą go z rodziny upiorowatych. Wzór zębowy: I C P M = 32.
Długonosek amerykański występuje w od południowego Meksyku (Veracruz i Oaxaca) na południe przez Amerykę Środkową do Kolumbii, na wschód do środkowej i wschodniej Brazylii oraz na południe do wschodniego Ekwadoru, wschodniego Peru oraz północnej i północno-wschodniej Boliwii; także obserwowany na wyspie Trynidad.
Nietoperze te nie potrafią szybko latać, więc nie są wystarczająco przystosowane do lotów wśród koron drzew, gdyż byłyby łatwą zdobyczą dla drapieżników. Rozwinęły jednak umiejętność łowienia owadów nad powierzchnią zbiorników wodnych, takich jak rzeki, jeziora czy stawy. Niekiedy w ciągu dnia śpią w grupkach w szczelinach skalnych, ale zdarza się, że siedzą pojedynczo na skałach lub betonowych murach, na których, dzięki barwie ciała, wyglądają jak porosty. W czasie snu zachowują duże odstępy, prawdopodobnie po to, aby umocnić w ten sposób efekt maskującego ubarwienia.
Ich naturalnymi wrogami są ptaki należące do rodzajów Buteo (myszołowy), Falco i Egretta (czaple), a także pająki z gatunku Argiope savignyi oraz węże z gatunku boa prążkowany (Corallus annulatus).
W okresie od lipca do sierpnia samica wydaje na świat 1 młode. Matka szuka ciemnej, bezpiecznej kryjówki w dziupli lub głęboko w stercie kamieni, w której pozostawia młode, dopóki nie ukończy ono 2 miesiąca życia i nie zacznie się troszczyć samo o siebie.
