Szop pracz

Uważa się, że szopy nie są zdolne do postrzegania barw, a z pewnością niezbyt dobrze je rozróżniają, mimo że ich oczy są dobrze przystosowane do wykrywania światła o zielonym odcieniu. Percepcja wzrokowa ma dla tych zwierząt stosunkowo niewielkie znaczenie, mimo że akomodacja ich oczu wynosząca 11 dioptrii porównywalna jest z ludzką i pomimo poprawiającej widzenie w słabym świetle błony odblaskowej położonej za siatkówką. Szopy słabo widzą odległe obiekty. Węch szopa, poza przyczynianiem się do lepszej orientacji w ciemności, ważny jest dla komunikacji wewnątrzgatunkowej. Szopy znaczą teren przy pomocy wydzieliny gruczołów zapachowych (zazwyczaj gruczołów odbytowych), moczu i kału. Przy swym szerokim zakresie słyszalności szopy postrzegają dźwięki o częstotliwości między 50 Hz a 85 kHz, a także dźwięki bardzo ciche, na przykład odgłosy poruszającej się pod ziemią dżdżownicy.

Przeprowadzono zaledwie kilka eksperymentów dotyczących zdolności umysłowych szopów praczy. Większość badań bazowała na zmyśle dotyku. Podczas doświadczenia przeprowadzonego przez etologa H. B. Davisa w roku 1908 szopy zdołały otworzyć 11 z 13 skomplikowanych zamknięć w mniej niż 10 próbach i bez problemu powtarzały właściwą czynność, nawet jeśli zamknięcia były zamienione miejscami lub obrócone do góry nogami. Davis uznał, że zwierzęta zrozumiały abstrakcyjną zasadę działania mechanizmów, a ich szybkość uczenia się była porównywalna ze zdolnościami rezusów. Przedmiotem badań przeprowadzonych w latach 1963, 1973, 1975 oraz 1992 była pamięć szopów. Okazało się, że zwierzęta te przechowują w pamięci rozwiązania zadań nie dłużej niż przez trzy lata. Doświadczenie przeprowadzone przez B. Pohla w roku 1992 wykazało, że szopy bez wahania odróżniały, kiedy dwa symbole były identyczne, a kiedy różne, i po krótkiej fazie nauki pamiętały rozwiązania przez trzy lata. Stanislas Dehaene w swojej książce "The Number Sense" (Zmysł matematyczny) twierdzi, że szopy potrafią odróżnić pudełka zawierające dwa lub cztery winogrona od pudełek zawierających trzy.

Badania przeprowadzone w latach 90. XX wieku przez etologów Stanleya D. Gehrta i Ulfa Hohmanna wykazały, że szopy przeciwnych płci różnią się pod względem zachowań społecznych oraz że zwierzęta te nie są typowymi samotnikami, jak wcześniej sądzono. Spokrewnione ze sobą samice często żyją w tzw. rozczepialno–zlewających się społecznościach, co oznacza, że przebywają na tym samym terytorium i od czasu do czasu spotykają się w miejscach odpoczynku i żerowania. Niespokrewnione samce często tworzą luźne grupy, by wspólnie bronić się przed intruzami, przeważnie obcymi samcami podczas okresu godowego. Zazwyczaj grupa taka składa się z nie więcej niż czterech osobników. Ponieważ niektóre samce zachowują się agresywnie wobec niespokrewnionych młodych, matki izolują się od grupy, dopóki młode nie urosną na tyle, by móc się bronić. Ze względu na to, że szopy przejawiają powyższe trzy różne sposoby życia, Hohmann określił ich strukturę społeczną mianem „trójklasowego społeczeństwa”. Samuel I. Zeveloff, profesor zoologii na Weber State University, autor książki Raccoons: A Natural History (Szopy pracze. Historia naturalna), nie posuwa się aż tak daleko w interpretacji i uznaje, że przynajmniej samice przebywają przez większość czasu w samotności, a zgodnie z badaniem przeprowadzonym przez Erika K. Fritzella w Dakocie Północnej w roku 1978 dotyczy to również samców na terenach o niewielkim zagęszczeniu osobników.

Kształt i rozmiar areału osobniczego szopa pracza są różne w zależności od wieku, płci i rodzaju terenu. Dorosłe osobniki mają dwukrotnie większe terytorium niż osobniki młodociane. Rozmiar terytoriów na nieprzyjaznych preriach Dakoty Północnej waha się od 7 do 50 km² w przypadku samców i od 2 do 16 km² dla samic, za to na terenach bagnistych nad jeziorem Erie średnia wielkość terytorium samicy wynosi 0,49 km². Niezależnie od tego, czy terytoria różnych grup szopów pokrywają się, nie są one zazwyczaj aktywnie bronione (z wyjątkiem okresu godowego), o ile zasoby pożywienia są wystarczające. Uważa się, że sygnały zapachowe pozostawiane w wyraźnych miejscach służą do oznaczenia granic terytoriów i identyfikacji poszczególnych osobników. Mocz i kał pozostawione w jednym miejscu przez różne osobniki prawdopodobnie służą zaznaczaniu żerowisk, ponieważ można zaobserwować, że szopy spotykają się w takich miejscach, aby wspólnie żerować, spać i bawić się.

W sprawie wyznaczania ogólnych wzorców zachowań szopów Gehrt zwraca uwagę, że „zazwyczaj 10 do 15% szopów zachowuje się w sposób przeciwny do oczekiwań”.

Wiele szopów trzymanych w niewoli żyje dłużej niż 20 lat, jednak średnia długość życia na wolności to 1,8 do 3,1 lat, w zależności od warunków lokalnych, takich jak ruch samochodowy, polowania i warunki atmosferyczne. Zwykle tylko połowa wszystkich młodych urodzonych danego roku dożywa następnego lata. Po osiągnięciu tej granicy umieralność spada do 10–30%. Młode szopy są narażone na osierocenie przez matkę i śmierć głodową, zwłaszcza podczas długiej i mroźnej zimy. Najczęstszą naturalną przyczyną śmierci wśród szopów w Ameryce Północnej jest nosówka, która może przybierać rozmiary epidemii i powodować śmierć większości populacji szopów w danym regionie. Na obszarach, gdzie występuje duży ruch samochodowy i mają miejsce częste polowania, te dwa czynniki mogą przyczyniać się do 90% przypadków śmierci wśród dorosłych szopów praczy.

Najważniejszymi naturalnymi wrogami szopów są ryś rudy, kojot i puchacz wirginijski, przy czym ten ostatni jest niebezpieczny głównie dla młodych szopów. W rejonie Zatoki Chesapeake szopy są jedną z głównych ofiar bielika amerykańskiego Na terenie byłego Związku Radzieckiego ich głównymi wrogami są wilki, rysie eurazjatyckie i ptaki z rodziny puszczykowatych. Jednak drapieżniki nie są znaczącą przyczyną śmierci szopów, głównie dlatego, że wielcy mięsożercy występujący na terenach zamieszkałych przez szopy wymarli podczas holocenu.