Żałobnica rudosterna, kakadu Banksa (Calyptorhynchus banksii) – gatunek dużego ptaka z rodziny kakaduowatych (Cacatuidae), zamieszkujący Australię. Gatunek ten znany był przez wiele dziesięcioleci jako Calyptorhynchus magnificus, zanim w roku 1994 zatwierdzono jego oficjalną nazwę. Powszechniej występuje na obszarach suchych. Wyszczególniono pięć podgatunków, różniących się przede wszystkim rozmiarem dzioba. Chociaż dwa podgatunki z północy są szeroko rozprzestrzenione, to dwa inne podgatunki z południa są obecnie zagrożone. Długość ciała dorosłej kakadu rudosternej wynosi ok. 60 centymetrów. U papug tych występuje dymorfizm płciowy. Samce mają całkowicie czarne upierzenie, z wyjątkiem czerwonych pasów na ogonie. Odrobinę mniejsze samice mają ciało barwy brunatno-czarnej z żółtymi kropkami. Oprócz tego mają żółto-pomarańczowe pasy na ogonie. Gatunek ten bywa spotykany w lasach eukaliptusowych lub wzdłuż zbiorników wodnych. W północnych obszarach kraju, żałobnice żyją zazwyczaj w ogromnych stadach. Żywią się nasionami, a gniazda zakładają w różnych zagłębieniach. Na gniazda wybierają dziuple drzew o względnie dużych średnicach pnia, głównie drzewa eukaliptusowe. Populacje w południowo-wschodniej Australii są zagrożone wskutek pomniejszania się pokrywy leśnej i innych zmian środowiskowych. Ze wszystkich żałobnic, żałobnice rudosterne najłatwiej przystosowują się do hodowlanych warunków ptasznictwa, aczkolwiek są one znacznie rzadsze i znacznie droższe poza Australią.
Żałobnice rudosterne mierzą około 60 centymetrów. Upierzenie samców jest przeważnie czarne z czarnym grzebieniem złożonym z przedłużonych piór wychodzących z czoła i korony. Ogon jest również czarny z dwoma poprzecznymi jasnoczerwonymi pasami. Samice są barwy brunatno-czarnej z żółto-pomarańczowymi pasami na ogonie i klatce piersiowej oraz żółtymi kropkami na policzkach i skrzydłach. Dziób ma odcień bladożółty. Samce ważą od 670 do 920 gramów, podczas gdy samice ważą nieznacznie mniej (od 615 do 870 gramów). Młode przypominają z wyglądu samice (z wyjątkiem jaśniejszych żółtych pasów u spodu) aż do okresu pokwitania, który występuje po około czterech latach życia. Gdy ptaki osiągają dojrzałość, żółte pióra na ogonie zamieniane są u samców na czerwone. Cały ten proces trwa około czterech lat. Podobnie jak inne kakadu, żałobnice rudosterne mogą żyć bardzo długo w niewoli. W roku 1938 ornitolog Neville Cayley opisał przypadek ponad pięćdziesięcioletniego osobnika w Taronga Zoo w Sydney. Zarejestrowano kilka odgłosów wydawanych przez żałobnicę rudosterną. Porozumiewawczy okrzyk tej papugi brzmi jak metaliczne krurr. Odgłos ten może łatwo przenosić się na duże dystanse i zawsze jest wydawany w trakcie lotu. Okrzyk ostrzegawczy papugi ma ostre, przenikliwe brzmienie. W czasie okresu godowego samce wydają sekwencję łagodnych, powtarzalnych pomruków.
Żałobnice rudosterne występują przede wszystkim na suchych obszarach Australii. Występuje licznie na szerokim pasie terenu w północnej połowie kontynentu, gdzie uważane są za szkodniki rolnicze. Na południu występują znacznie rzadziej. Występuje w szerokiej gamie środowisk - od zarośli i terenów trawiastych, przez lasy eukaliptusowe, rzewniowe i akacjowe, do gęstych tropikalnych lasów deszczowych. Ptak ten jest zależny od drzew eukaliptusowych, w których zakłada gniazda. Kakadu nie mają natury migracyjnej, ale regularnie, sezonowo przemieszczają się w różne rejony Australii. Na północnych obszarach Terytorium Północnego, masowo opuszczają obszary o wysokiej wilgotności podczas letniej pory deszczowej. W innych częściach kraju sezonowe migracje kakadu mają związek z poszukiwaniem żywności (odnotowano w północnym Queenslandzie i w Nowej Południowej Walii). Na południowym zachodzie kontynentu oba pozostałe podgatunki przemieszczają się w kierunku północ-południe. W przypadku podgatunku naso – na północ – po okresie godowym. Tymczasem migracje podgatunku samueli bywają nieregularne i niesezonowe.
Kakadu rudosterne prowadzą dzienny tryb życia. Zachowują się hałaśliwe. Często można je zobaczyć przelatujące wysoko ponad głową w niewielkich stadach, niekiedy wymieszane wspólnie z innymi gatunkami kakadu. Stada o liczebności sięgającej 500 osobników są generalnie spotykane jedynie na północy, gdy ptaki gromadzą wokół źródeł pożywienia. Generalnie obecność ludzi je płoszy. W północnej i środkowej Australii, ptaki te mogą żywić się na ziemi, podczas gdy dwa południowe gatunki: graptogyne i naso, są prawie wyłącznie nadrzewne. Mają skłonności do powolnego lotu z okresowymi głębokimi ruchami skrzydeł, czym zdecydowanie odróżniają się od żałobnic brunatnych, które wykonują skrzydłami przeważnie płytkie ruchy.
Chociaż żałobnice rudosterne żywią szeroką paletą rodzimych i sprowadzonych z innych obszarów nasion, podstawą ich diety są nasiona eukaliptusa. Istnieje pewna zależność między gatunkami papug a gatunkami eukaliptusa o dużych owocach. Kakadu odgryzają gałązki z gronami nasion, przytrzymują je szponami, po czym przeżuwają nasiona, a odpady zrzucają na ziemię. Do innych nasion spożywanych przez żałobnice należą nasiona akacji, Allocasuariny, Banksii, Grevillei i Hakei, ale również maliny, owoce, różne owady i larwy. Kakadu przystosowały się do spożywania niektórych roślin sprowadzonych przez człowieka na kontynent australijski. Do takich roślin należy m.in. Emex australis. Istnieją także dowody konsumpcji przez kakadu dzikiej rzodkiewki, dzikiej rzepy oraz melonów.
Zaloty samców żałobnicy rudosternej polegają na nastroszeniu grzebienia oraz piór na policzku i schowaniu dzioba. Następnie zalotnik śpiewa i puszy się, kończąc swój pokaz skokiem w stronę samicy i pokazaniem jej czerwonych piór na ogonie. Samica zazwyczaj reaguje na skok obronnym uderzeniem w samca. Okres godowy trwa zazwyczaj od maja do września, z wyjątkiem gatunków z południowego wschodu, gniazdujących w czasie lata (na półkuli południowej trwa ono od grudnia do lutego). Pary ptaków podgatunku samueli w regionie Wheatbelt w zachodniej Australii dają zazwyczaj życie dwóm młodym ptakom, podczas gdy gatunki z południowego wschodu wydają na świat zwykle tylko jedno pisklę. Wysiadywanie jaj odbywa się w pojemnych dziuplach wysokich drzew. Na gniazda wybierane są przeważnie drzewa rosnące osobno, co ułatwia ptakom dostęp do gniazd. Jedno drzewo może być wykorzystywane przez wiele lat. Dziuple mogą mieć 1–2 metrów głębokości i 0,25–0,5 szerokości. Jednorazowo wysiadywane jest 1–2 jaj o matowej skorupie, aczkolwiek drugie pisklę jest często zaniedbywane i szybko umiera.
