Czajka indyjska (Vanellus indicus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae), podrodziny sieweczek (Charadriinae). Występuje na obszarze od Bliskiego Wschodu po południowo-wschodnią Azję. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Dz
DzienneNo
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Mi
MięsożerneZw
Zwierzęta owadożerneEntomofag, owadożerca – zwierzę lub rzadziej roślina odżywiające się owadami – zarówno larwami, poczwarkami, jak i dorosłymi owadami. Entomo...
Lą
LądoweSt
StadneJa
JajorodneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Pr
PrzedspołecznePt
Ptaki brodząceTe
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Zw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sp
SpołeczneMi
Migrant wysokościoweR
zacznij od...Długość ciała wynosi 32–35 cm, rozpiętość skrzydeł 80–81 cm, masa ciała 110–230 g. Długość skrzydła wynosi 208–247 mm, dzioba 31–36 mm, skoku 70–83 mm, ogona 70–83 mm. Nie występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Czoło, ciemię, kark i tył szyi czarne. Pokrywy uszne, boki głowy i pierś są, w przypadku ptaków podgatunku nominatywnego, białe. Broda, gardło i środek piersi czarne. Spód ciała porośnięty białymi piórami. Grzbiet po górną część kupra, barkówki, lotki III rzędu i większość pokryw skrzydłowych jasnobrązowe z zielonawym połyskiem. Pokrywy skrzydłowe średnie i mniejsze odznaczają się fioletowawym połyskiem. Końcówki pokryw skrzydłowych większych i zewnętrznych średnich białe. Lotki II rzędu u nasady są białe, dalej czarne; te bardziej wewnętrzne są całkiem białe. Lotki I rzędu wraz z pokrywami pierwszorzędowymi czarne. Niższa część kupra biała, podobnie jak pokrywy podogonowe. Sterówki białe, przed końcem występuje czarny pasek, na środkowej parze obrzeżony brązowo.
Dziób czerwony, końcowa ⅓ czarna. Nad kantarkiem występuje niewielka, czerwona narośl, która łączy się z wąską czerwoną obrączką oczną. Tęczówka czerwona, w przypadku ptaków młodych bardziej brązowa. Nogi jasnożółte, niekiedy z zielonawym lub szarawym odcieniem. Z nadgarstka wyrasta krótki, ciemny szpon.
IOC wyróżnia następujące podgatunki:
Przeważnie czajki indyjskie spotykane są w pobliżu wód, ale przebywają również na terenach rolniczych i trawiastych, jeśli są na nich niewielkie zbiorniki wodne i rowy. Mogą gniazdować w pobliżu ludzkich siedlisk, w Nowym Delhi odnotowano przypadek założenia gniazda na dachu. Nie są towarzyskie, przeważnie przebywają w parach albo grupach rodzinnych, jednak poza sezonem lęgowym mogą tworzyć stada liczące do 30 osobników. Żerują głównie nocą, szczególnie podczas pełni. Żywią się chrząszczami i innymi bezkręgowcami, w tym mrówkami, motylami, prostoskrzydłymi, skorkami, termitami i mięczakami.
Okres lęgowy trwa od marca do września, dokładny czas trwania zmienny zależnie od występowania. W Pendżabie trwa on od kwietnia do sierpnia. Zniesienie liczy od 2 do 4 jaja; badane w Pendżabie w trzech kolejnych latach (2010–2012) miały średnią długość kolejno 42,42 mm, 41,58 mm i 42,34 mm, a szerokość – 30,61 mm, 30,12 mm i 29,71 mm. Inkubacja trwa 28–38 dni.
IUCN uznaje czajkę indyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2021). W 2016 organizacja Wetlands International szacowała wielkość światowej populacji na 50–60 tysięcy osobników. BirdLife International ocenia trend populacji jako nieznany.
