Lemur katta (Lemur catta) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny lemurowatych (Lemuridae).
Dz
DzienneWs
WszystkożerneNa
NadrzewneZw
Zwierzęta oswojoneLą
LądoweZo
ZoochoriaEn
Endemity wyspoweSk
SkacząceSk
SkansorialneŻy
ŻyworodneTe
TerytorialnePo
PoligynandriaSp
SpołeczneWy
Wysoce towarzyskieZw
Zwierzęta z hierarchią dominacjiNi
Nie migrująceR
zacznij od...Zw
Zwierzęta o długich ogonachDługość ciała (bez ogona) 39–46 cm, długość ogona 56–63 cm; masa ciała 2,2 kg. Długi ogon z 13-15 białymi i czarnymi obrączkami. Ubarwienie popielate, futro gęste i wełniste.
Lemur katta występuje w południowo-zachodnim i południowym Madagaskarze, daleko na północ aż do Belon’i Tsiribihina wzdłuż zachodniego wybrzeża oraz daleko na wschód aż do okolic w pobliżu Tôlanaro i w głąb lądu do gór Andringitra na południowo-wschodnim płaskowyżu.
Żyje na otwartych, suchych i skalnych, rzadko na zalesionych terenach (tryb życia naziemny) tworząc grupy złożone z 5-20 osobników. Chroni się w jaskiniach. Owocożerny, zjada również liście i nasiona, a jedynie okazjonalnie owady. Lemury katta stosunkowo dużo czasu spędzają na ziemi, nie oddalając się jednak zbytnio od swoich drzew, gotowe do natychmiastowego powrotu w przypadku najmniejszego zaniepokojenia. Aktywne wyłącznie w ciągu dnia.
Po 4,5-miesięcznej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode, które wczepiają się w futro na brzuchu matki i wiszą tam, nie krępując swobody jej ruchów, do ukończenia 2 tygodnia życia. Po tym okresie przechodzą na grzbiet rodzicielki i zostają tam do momentu osiągnięcia sprawności pozwalającej im poruszać się wraz z grupą. 30 do 50% młodych ginie przed osiągnięciem pierwszego roku życia. W niewoli odnotowano lemura katta żyjącego 25 lat. Zarówno samce jak i samice posiadają gruczoły nadgarstkowe wielkości około 1cm znajdujące się na wewnętrznej powierzchni przedramienia prawie 25 cm powyżej stawu nadgarstkowego. To cecha wspólna dla rodzajów Lemur i Hapalemur. Obie płcie posiadają również gruczoły w okolicy odbytu. Samce dodatkowo, gruczoły ramienne na górnej części klatki piersiowej. Służą one do znakowania terytorium i ustalania hierarchii. Znane są również walki z wykorzystaniem ogonów przesączonych zapachem z gruczołów nadgarstkowych oraz ramiennych, podczas których rywal eksponuje swój ogon machając nim w kierunku przeciwnika.
