Srokówka jasnoskrzydła (Dendrocitta vagabunda) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Osiadły. Występuje na południu Azji. Nie jest zagrożony.
Dz
DzienneWs
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Ja
JajorodneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Na
NadrzewneZw
Zwierzęta oswojoneZw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sp
SpołeczneMi
Migrant wysokościoweR
zacznij od...Ciało: 46–50 cm łącznie z ogonem
Skrzydło: 14,4–17,3 cm
Ogon samca: 21,8–29,7 cm
Ogon samicy: 21,9–27,9 cm
Skok: 3,2–3,7 cm
Dziób: 3,0–3,7 cm
Masa ciała: 90–130 g
U samców zazwyczaj dłuższy ogon. Głowa, szyja, pierś i czubek głowy ciemnoszare. Upierzenie na grzbiecie o barwie płowej, brązowawej. Jasnoszare pokrywy skrzydłowe. Lotki trzeciego rzędu czarne, kontrastujące z resztą skrzydła. W locie widoczny szary obszar na lotkach pierwszorzędowych i jasny pasek blisko końca ogona. Spód ciała płowożółty. Dutki czarne. Pióra ogona dłuższe w jego środkowej części, szare, z czarnymi końcówkami. Dziób ciemnoszary, mocny, z zakrzywioną końcówką, pióra przy nim krótkie i sztywne. Skrzydła krótkie i szerokie. Skoki czarne. Osobniki młode podobne do dorosłych. Kark o bardziej brązowej barwie, co zmniejsza kontrast kolorystyczny między nim a grzbietem. Pokrywy skrzydłowe i końcówki piór ogona o płowej barwie. Pióra ogona węższe w środkowej części niż u dorosłych osobników.
Przede wszystkim tereny leśne subtropikalne i tropikalne, ale występuje również na obszarach rolnych i miejskich.
Zamieszkuje południową Azję. Występuje w Tajlandii, Bhutanie, Wietnamie, Bangladeszu, Pakistanie, Kambodży, Nepalu, Indiach, Mjanmie i Laosie.
Spotykany w parach, a na obszarach obfitujących w pożywienie formuje stada liczące ok. 20 osobników. Siada zazwyczaj w koronach drzew. Zmienna wysokość lotu i odstępów w machaniu skrzydłami, momentami lot ślizgowy na dłuższych dystansach. Ląduje na ziemi tylko po to, by się napić lub gdy zauważy padlinę. Poza okresem godowym podąża za stadami ptaków leśnych i zjada płoszone przez nie świerszcze i ćmy lub spożywa owoce na drzewach razem z wąsalami, treronami i ptakami z rodzaju Eudynamys. Na ogół bardzo czujny, ale gdy nie jest niepokojony, staje się odważny i w poszukiwaniu pożywienia może wlatywać do domów.
Opisywany jako głośne, metaliczne ko-ki-la lub koku-lii. Posługuje się również szeroką gamą innych odgłosów.
Gatunek wszystkożerny, ale żywi się przede wszystkim mięsem. Do jego diety należą owady, mniejsze ptaki oraz ich jaja i pisklęta, owoce, jaszczurki, gryzonie, nasiona i padlina. Na terenach miejskich spożywa również resztki ludzkiego pożywienia.
Habitat: gniazda budowane najczęściej na wysokich drzewach, na wysokości od 6 do 8 metrów.
Gniazdo: krucha platforma z ciernistych gałązek i patyków, głęboka, wyścielona np. korzonkami.
Jaja: od dwóch do sześciu, przeciętnie 4 lub 5. O różnorodnej wielkości i barwach – żółtawe, jasnozielone lub o czerwonym zabarwieniu, o nieregularnych szarych plamkach lub białe, pozbawione znaczeń. Składane od marca do lipca. Na północy Indii przede wszystkim od maja do czerwca, a na południu od marca do kwietnia.
Wysiadywanie: wysiaduje zarówno samiec, jak i samica.
IUCN uznaje srokówkę jasnoskrzydłą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako zazwyczaj pospolity do bardzo pospolitego, choć np. w Wietnamie jest rzadki. Trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy.
