Wrona meksykańska (Corvus imparatus) − gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący północno-wschodni Meksyk i skrajnie południowy Teksas. Nie wyróżnia się podgatunków. Nie jest zagrożony wyginięciem.
To dość mały gatunek jak na przedstawiciela rodzaju Corvus – mierzy 34–38 cm długości. Posiada gładkie i bardzo połyskliwe upierzenie o miękkimi i jedwabistym wyglądzie. Dziób jest całkiem czarny i smukły, podobnej barwy są nogi i pazury.
Zasiedla stosunkowo niewielki obszar w północno-wschodnim Meksyku. Wyjątkowo rzadko gniazduje w skrajnie południowym Teksasie. Preferuje okolice pustyń krzaczastych, obszary buszu, ale też farmy, małe miasta i wsie znajdujące się w obrębie areału. Spotyka się go również w bardziej wilgotnych terenach leśnych na otwartych przestrzeniach, choć nie jest widywany w wyższych górach i wzdłuż wybrzeży morskich. To towarzyski ptak często skupiający się w duże stada, które wspólnie, w zamkniętych grupach, przemieszczają się. Zimą odwiedza też terytoria w skrajnie południowym Teksasie, głównie w okolicach wysypisk śmieci w Brownsville (przy granicy z Meksykiem).
Odgłosy tej wrony są niecodzienne, niepodobne do innych gatunków rodzaju Corvus. Wydaje niskie, rechotliwe dźwięki, które przypominają odgłosy żab. Zawołanie można porównać do miękko brzmiącego gar-lik.
W diecie znajdują się prawdopodobnie głównie owady chwytane z ziemi, choć wrona meksykańska może podbierać z drzew jaja i pisklęta. Zjada też owoce, w tym jagody, padlinę czy odpadki żywności na wysypiskach.
Gniazdo jest podobne do konstrukcji wrony amerykańskiej, ale mniejsze i ulokowane na drzewie lub dużym krzewie.
Samica składa zwykle 4 jaja, prawdopodobnie tylko ona zajmuje się ich inkubacją, która trwa 17–18 dni. Oba ptaki z pary dostarczają pokarm pisklętom. Młode opuszczają gniazdo prawdopodobnie po około 30–35 dniach od wyklucia.
IUCN uznaje wronę meksykańską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Organizacja Partners in Flight w 2019 roku szacowała liczebność populacji na około 200 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy.
