Rodzaj

Lin

1 gatunek

Lin (Tinca tinca) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Tinca. Występuje prawie w całej Europie i północnej Azji po środkową Syberię. Introdukowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. W niektórych regionach uważany za gatunek inwazyjny. Bytuje przeważnie w płytkich jeziorach i stawach o gęstej roślinności wodnej i mulistym dnie oraz w wolno płynących rzekach. Osiąga długość do 70 cm i wagę do 7,5 kg. Występuje u niego dymorfizm płciowy, przejawiający się w różnicy długości płetw piersiowych i brzusznych, które u samca są dłuższe, oraz grubszym drugim promieniem płetwy brzusznej u osobników męskich. Ciało koloru od ciemnozielonego na grzbiecie, przez oliwkowozielone po bokach, do żółtawobiałego na brzuchu. Dorosłe liny żywią się przede wszystkim tym, co znajdą w mule – skorupiakami bentosowymi, drobnymi ślimakami, detrytusem, stąd często w ich przewodzie pokarmowym znaleźć można piach, muł i szczątki organizmów żywych. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2–6 lat, w Polsce zazwyczaj w 3–4 roku życia. Gatunek cechuje duża płodność. Samice są w stanie wytworzyć do miliona komórek jajowych, najczęściej jest to 360 000–400 000. Jest rybą ostrożną i żyjącą samotnie. Stanowi popularny gatunek hodowlany. IUCN uznaje ją za gatunek najmniejszej troski. W Polsce obowiązuje 25–centymetrowy wymiar ochronny.

Część naukowców przypuszcza, że gatunek pojawił się w miocenie. Jako obszar jego najwcześniejszego występowania podaje się Syberię. W pliocenie lin pojawił się na Półwyspie Apenińskim. W okresie zlodowaceń plejstoceńskich zasięg jego występowania objął również środkową Europę. Po ustąpieniu lądolodu przesunął się jeszcze bardziej w kierunku północnym, nie przekraczając jednak 61°30'N. Naturalnie występuje w Eurazji. Współcześnie zasiedla wody śródlądowe, głównie nizinne rzeki i jeziora, prawie całej Europy, z wyłączeniem zachodniego wybrzeża Półwyspu Bałkańskiego, w szczególności Dalmacji, zlewiska Oceanu Arktycznego, tj. północnej części Półwyspu Skandynawskiego i północno-wschodniej Europy, Irlandii, Islandii, północnej Szkocji, południowej Grecji i Półwyspu Krymskiego. W górach widywany do wysokości 1600 m n.p.m., również w Alpach. Spotykany bywa także w słonawych, przybrzeżnych wodach morskich, np. w zalewach Morza Bałtyckiego. W Azji sięga środkowej Syberii. Występuje w środkowym biegu rzek Ob, Irtysz i Jenisej. Notowany także w Bajkale. Jego południowy zasięg zahacza o Kaukaz i Azję Mniejszą. W Azji Środkowej nie występuje. W Polsce gatunek pospolity, obecny w całym kraju, z wyjątkiem wyższych partii Tatr, głównie jednak na obszarach nizinnych. Introdukowany już od XIX wieku w wielu regionach świata, w tym Afryce północnej i południowej, w Australii, Nowej Zelandii i Tasmanii, Indiach, Ameryce Północnej i Chile, prawdopodobnie także gdzie indziej. W USA odnotowany w 38 stanach. Licznie występuje w dorzeczu Missisipi i w rzece Potomak. Do Stanów Zjednoczonych gatunek trafił z Niemiec, przetransportowany przez członków U.S. Fish Commission w 1877, prawdopodobnie dla celów żywieniowych i wędkarstwa sportowego. Bywa również traktowany jako gatunek inwazyjny, jak np. w Wielkich Jeziorach, gdzie populacja linów jest stale monitorowana, tak by ograniczyć negatywne skutki jego bytowania w stosunku do rodzimych gatunków i jakości wody.

Lin żyje głównie w płytkich, szybko nagrzewających się jeziorach i stawach, z bujną roślinnością wodną i mulistym dnem, oraz w wolno płynących, nizinnych rzekach, o ilastym dnie, w miejscach zacisznych i zarośniętych, tj. w spokojnych zakolach, łachach i starorzeczach. Najliczniej jednak pojawia się w spokojnych, mulistych zbiornikach o głębokości do 2 metrów, z obfitą roślinnością. W głębszych jeziorach bytuje w strefie przybrzeżnej. Dobrze rozwinięta roślinność wodna, wśród której w Polsce są m.in. osoka aloesowata i różne gatunki rdestnic, zapewnia ochronę przed drapieżnymi gatunkami ryb. Dla narybku lina niebezpieczne są zwłaszcza szczupak pospolity, okoń pospolity i węgorz europejski. Jest wyjątkowo odporny na niekorzystne warunki środowiska, w którym bytuje, w tym duże amplitudy temperatury wody, w zakresie od 4 do 24 °C, i okresowy niedobór tlenu. Nie toleruje jednak wody o zbyt kwaśnym odczynie – poniżej 5,5 w skali pH, ani o odczynie zbyt zasadowym – powyżej 9,0 w skali pH. Wiadomo, że pojawia się również w wodach słonawych, np. w zalewach Morza Bałtyckiego.

Pokaż mniej

Lin (Tinca tinca) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Tinca. Występuje prawie w całej Europie i północnej Azji po środkową Syberię. Introdukowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. W niektórych regionach uważany za gatunek inwazyjny. Bytuje przeważnie w płytkich jeziorach i stawach o gęstej roślinności wodnej i mulistym dnie oraz w wolno płynących rzekach. Osiąga długość do 70 cm i wagę do 7,5 kg. Występuje u niego dymorfizm płciowy, przejawiający się w różnicy długości płetw piersiowych i brzusznych, które u samca są dłuższe, oraz grubszym drugim promieniem płetwy brzusznej u osobników męskich. Ciało koloru od ciemnozielonego na grzbiecie, przez oliwkowozielone po bokach, do żółtawobiałego na brzuchu. Dorosłe liny żywią się przede wszystkim tym, co znajdą w mule – skorupiakami bentosowymi, drobnymi ślimakami, detrytusem, stąd często w ich przewodzie pokarmowym znaleźć można piach, muł i szczątki organizmów żywych. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2–6 lat, w Polsce zazwyczaj w 3–4 roku życia. Gatunek cechuje duża płodność. Samice są w stanie wytworzyć do miliona komórek jajowych, najczęściej jest to 360 000–400 000. Jest rybą ostrożną i żyjącą samotnie. Stanowi popularny gatunek hodowlany. IUCN uznaje ją za gatunek najmniejszej troski. W Polsce obowiązuje 25–centymetrowy wymiar ochronny.

Część naukowców przypuszcza, że gatunek pojawił się w miocenie. Jako obszar jego najwcześniejszego występowania podaje się Syberię. W pliocenie lin pojawił się na Półwyspie Apenińskim. W okresie zlodowaceń plejstoceńskich zasięg jego występowania objął również środkową Europę. Po ustąpieniu lądolodu przesunął się jeszcze bardziej w kierunku północnym, nie przekraczając jednak 61°30'N. Naturalnie występuje w Eurazji. Współcześnie zasiedla wody śródlądowe, głównie nizinne rzeki i jeziora, prawie całej Europy, z wyłączeniem zachodniego wybrzeża Półwyspu Bałkańskiego, w szczególności Dalmacji, zlewiska Oceanu Arktycznego, tj. północnej części Półwyspu Skandynawskiego i północno-wschodniej Europy, Irlandii, Islandii, północnej Szkocji, południowej Grecji i Półwyspu Krymskiego. W górach widywany do wysokości 1600 m n.p.m., również w Alpach. Spotykany bywa także w słonawych, przybrzeżnych wodach morskich, np. w zalewach Morza Bałtyckiego. W Azji sięga środkowej Syberii. Występuje w środkowym biegu rzek Ob, Irtysz i Jenisej. Notowany także w Bajkale. Jego południowy zasięg zahacza o Kaukaz i Azję Mniejszą. W Azji Środkowej nie występuje. W Polsce gatunek pospolity, obecny w całym kraju, z wyjątkiem wyższych partii Tatr, głównie jednak na obszarach nizinnych. Introdukowany już od XIX wieku w wielu regionach świata, w tym Afryce północnej i południowej, w Australii, Nowej Zelandii i Tasmanii, Indiach, Ameryce Północnej i Chile, prawdopodobnie także gdzie indziej. W USA odnotowany w 38 stanach. Licznie występuje w dorzeczu Missisipi i w rzece Potomak. Do Stanów Zjednoczonych gatunek trafił z Niemiec, przetransportowany przez członków U.S. Fish Commission w 1877, prawdopodobnie dla celów żywieniowych i wędkarstwa sportowego. Bywa również traktowany jako gatunek inwazyjny, jak np. w Wielkich Jeziorach, gdzie populacja linów jest stale monitorowana, tak by ograniczyć negatywne skutki jego bytowania w stosunku do rodzimych gatunków i jakości wody.

Lin żyje głównie w płytkich, szybko nagrzewających się jeziorach i stawach, z bujną roślinnością wodną i mulistym dnem, oraz w wolno płynących, nizinnych rzekach, o ilastym dnie, w miejscach zacisznych i zarośniętych, tj. w spokojnych zakolach, łachach i starorzeczach. Najliczniej jednak pojawia się w spokojnych, mulistych zbiornikach o głębokości do 2 metrów, z obfitą roślinnością. W głębszych jeziorach bytuje w strefie przybrzeżnej. Dobrze rozwinięta roślinność wodna, wśród której w Polsce są m.in. osoka aloesowata i różne gatunki rdestnic, zapewnia ochronę przed drapieżnymi gatunkami ryb. Dla narybku lina niebezpieczne są zwłaszcza szczupak pospolity, okoń pospolity i węgorz europejski. Jest wyjątkowo odporny na niekorzystne warunki środowiska, w którym bytuje, w tym duże amplitudy temperatury wody, w zakresie od 4 do 24 °C, i okresowy niedobór tlenu. Nie toleruje jednak wody o zbyt kwaśnym odczynie – poniżej 5,5 w skali pH, ani o odczynie zbyt zasadowym – powyżej 9,0 w skali pH. Wiadomo, że pojawia się również w wodach słonawych, np. w zalewach Morza Bałtyckiego.

Pokaż mniej