Warzęcha żółtodzioba (Platalea flavipes) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Zamieszkuje Australię, niekiedy obserwowany także w Nowej Zelandii. Nie jest zagrożony. Nie wyróżnia się podgatunków.
Brak dymorfizmu płciowego. Ptak jest cały biały, na ogonie ma kilka cienkich pasemek czarnych piór. Upierzenie piersi jest cienkie i napuszone. Dziób ma kolor żółtokremowy, na końcu, tam gdzie jest spłaszczony, żółty przechodzi w szary. Nogi mają kolor jak dziób, skok i szczątkowe błony pławne są szare, pazury czarne. Warzęcha żółtodzioba posiada także szarą skórę na bokach głowy.
Jej naturalne biotopy to słodkowodne bagna, zapory wodne, laguny, a czasami suche pastwiska. Bardzo rzadka na słonych mokradłach.
Żywi się owadami wodnymi i ich larwami. W dziobie ma wiele detektorów wibracyjnych, zwanych brodawkami, na wewnętrznej stronie spłaszczonej części dzioba. Mogą czuć zdobycz pozycji nawet w ciemnych lub brudnych wodach, w dzień lub w nocy. Ma słabszy zmysł dotyku niż warzęcha królewska.
Gniazduje w koloniach, często z innymi ptakami wodnymi, takimi jak ibisy czy warzęchy królewskie. Buduje swoje gniazdo w szuwarach lub w rozwidleniu konarów drzew. Gniazdo to płytka platforma zbudowana z patyków, sitowia i trzcin. W lęgu zwykle 3–4 jaja koloru białego. Obie płci inkubują jaja, co trwa około 3 tygodnie, a potem opiekują się młodymi.
IUCN uznaje warzęchę żółtodziobą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Zasięg występowania szacuje się na ok. 4,7 mln km2. BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako stabilny, ale fluktuujący ze względu na wahania powierzchni podmokłych siedlisk w kolejnych latach (tzn. lata suchsze – mniejsza liczebność ptaków, wilgotniejsze – większa).
