Szynszyloszczur samotny (Abrocoma budini) – gatunek ssaka z (rodziny szynszyloszczurowattych). Zamieszkuje tereny położone na dużej wysokości: 3000 m n.p.m.. Typowa lokalizacja: Otro Cerro, 3000 m n.p.m., prowincja Catamarca w Argentynie.
Szynszyloszczur samotny jest gryzoniem o średniej wielkości.
Sierść w części grzbietowej jest brązowoszara, boki są nieco jaśniejsze. W części brzusznej sierść jest wybarwiona na kolor brunatnoszary. W środkowej części klatki piersiowej biała plama. Ogon szynszyloszczura samotnego jest dwukolorowy. W górnej części ciemny, a w dolnej blady, jasnoszary. Łapy zwierzęcia są białe.
Janet K. Braun i Michael A. Mares wskazali w 2002 typową lokalizację Abrocoma budini w: Otro Cerro, 3000 m n.p.m., prowincja Catamarca w Argentynie. Prawdopodobnie zasięg występowania gatunku jest ograniczony do Sierra de Ambato w prowincjach Catamarca i La Rioja (ok. 18 km na północny zachód od Chumbicha).
Oldfield Thomas zanotował jedynie (1920), że szynszyloszczur samotny żyje w terenie skalistym, w rozpadlinach.
Ze względu na bardzo skromny zasób wiedzy na temat A. budini, brak także informacji na temat ich trybu życia.
Szynszyloszczur samotny podobnie jak pozostałe gatunki z rodzaju Abrocoma jest ścisłym roślinożercą.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia Abrocoma budini w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek o nieokreślonym stopniu zagrożenia (data deficient). Szynszyloszczur samotny jest znany tylko z opisów czterech okazów zwierząt schwytanych 15 listopada 1919.
