Kiściec ognisty (Lophura ignita) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). W dwóch podgatunkach występuje na Borneo i położonej u wybrzeża Sumatry wyspie Bangka. Na samej Sumatrze, w jej południowo-wschodniej części, występują mieszańce z kiśćcami czerwonogrzbietymi (L. rufa), dawniej uznawanymi za podgatunek ognistych. Gatunek narażony na wyginięcie.
Długość ciała samców wynosi około 65–70 cm, z czego 24–30 cm przypada na ogon, samic – około 56–57 cm, z czego na ogon przypada 15–19 cm. Długość ciała oraz długość ogona u 17 samców i 19 samic wyniosła kolejno 61,1 ± 6,21 cm i 51,0 ± 4,50 cm oraz 24,4 ± 2,67 cm i 18,2 ± 1,41 cm, a długość ostrogi u 16 samców i 19 samic – 29,5 ± 7,04 mm i 1,7 ± 1,00 mm. Masa ciała samców to 1,8–2,6 kg, samic – około 1,6 kg.
Upierzenie samca jest głównie ciemne, niebieskofioletowe – łącznie z kuprem i pokrywami nadogonowymi. Pióra w dolnej części grzbietu wyróżniają się szerokimi połyskliwymi miedzianokasztanowymi obrzeżeniami. Krawędzie piór kupra i pokryw nadogonowych są niebieskie, metalicznie połyskujące. Pokrywy skrzydłowe ciemnoniebieskie z błyszczącymi niebieskimi krawędziami. Lotki również niebieskie, ale mniej jaskrawe, bardziej czarniawe. Niższa część piersi i boki miedzianokasztanowe, tylne partie spodu ciała czarne. Dwie lub trzy środkowe pary sterówek w ciepłym cynamonowopłowym kolorze, zewnętrzne pięć – czarne, niebieskawe. U samicy głowa, szyja i większość górnych partii ciała rudokasztanowa. Pokrywy skrzydłowe i nadogonowe pokryte są drobnymi czarnymi prążkami. Ogon czarniawy, wzdłuż krawędzi sterówek ozdobiony kasztanowymi prążkami. Broda i gardło białawe. Niższa część przodu szyi oraz pierś kasztanowobrązowe z białymi krawędziami, w dolnej części piersi i po bokach ciała kolor ten przechodzi w ciemnobrązowy. Każde z piór w tym obszarze ma białe krawędzie. Okolice kloaki białawe. Dziób białawy, u samic brązowawy u nasady. Tęczówka czerwona. Nogi od białawych (jasnoróżowe lub jasnozielone) po jasnobrązowe (u samic). Wokół oczu znajdują się kobaltowoniebieskie płatki skórne, pokrywające większość boków głowy.
Przedstawiciele podgatunku L. i. nobilis występują w północnej części Borneo w malezyjskich stanach Sarawak i Sabah. Reprezentanci podgatunku nominatywnego zamieszkują pozostałą część Borneo, czyli należący do Indonezji Kalimantan, oraz wyspę Bangka położoną u południowo-wschodniego wybrzeża Sumatry. Mieszańce kiśćców ognistych i czerwonogrzbietych określane jako „L. i. macartneyi” odnotowywano w południowo-wschodniej części Sumatry, od Palembang na południe po Lampung.
Na Borneo, a przynajmniej w Kalimantanie, kiściec ognisty uchodzi za specjalistę zamieszkującego nizinne lasy. Górna granica zasięgu występowania nie jest znana. Poziom 1000 m n.p.m. jest podawany w odniesieniu do populacji kiśćców czerwonogrzbietych w źródłach, w których nie został jeszcze całkiem oddzielony od kiśćca ognistego. Inne w odniesieniu do podgatunku nominatywnego wskazuje 600 m n.p.m., kolejne – 1300 m n.p.m. Wymienia również precyzyjniej typy lasów, które mają zamieszkiwać te bażanty – zdominowane przez dwuskrzydlcowate na nizinach i obszarach pagórkowatych, rosnące na aluwiach oraz kerangas. Mają nieco węższe preferencje od kiśćców modrolicych (L. bulweri) i szersze – szczególnie pod względem wysokości n.p.m. – niż kiśćce rdzawogrzbiete (L. (erythrophthalma) pyronota).
Nie wiadomo, czy kiśćce ogniste prowadzą osiadły tryb życia. Obserwacje w dogodnym środowisku bywają dość przypadkowe, co może wskazywać, że przemieszczają się i co kilka dni przebywają w innej części danego terenu. Zwyczaje tych ptaków w naturze słabo poznane, kurowate te są bowiem ostrożne i trzymają się w gęstym podszycie, rzadko dając się zaobserwować wystarczająco długo do prowadzenia dokładnych badań. Ich obecność zdradzają czasem głosy kontaktowe i furkot skrzydeł samców. Zdają się przebywać chętniej w pobliżu rzek i strumieni. Nierzadko przebywają w grupach liczących do 5–6 osobników, w których często – lecz nie zawsze – znajduje się tylko jeden samiec. Kiśćce ogniste żerują w ciągu dnia. Pokarm zbierają lub wygrzebują z ziemi; może być zarówno zwierzęcy, jak i roślinny. Wiadomo, że są to między innymi opadłe figi, ponadto w żołądkach znajdowano liście, nasiona i owady. Poza tym brak pewnych informacji o składzie pożywienia.
Zniesienia stwierdzano w lipcu i sierpniu w Sabah oraz w lutym i marcu w zachodnim Kalimantanie. Niedawno wyklute pisklęta obserwowano w lipcu, w marcu złapano na fotopułapkę. Dalsze informacje nie zostały podane wraz z lokalizacją lub podgatunkiem, być może odnoszą się do kiśćców czerwonogrzbietych. Okres lęgowy prawdopodobnie trwa od kwietnia do czerwca. System kojarzenia się w naturze nieznany. Jedno odnalezione gniazdo składało się z suchych liści, traw i fragmentów bambusa. W zniesieniu przeważnie od 4 do 8 jaj. Skorupa ma barwę od kremowobiałej po kremowopłową. Ma bardziej zaokrąglony kształt. Wysiadywanie w niewoli trwa około 24 dni.
IUCN uznaje kiśćca ognistego za gatunek narażony (VU, Vulnerable) od 2020 (stan w 2021). W latach 2016 i 2014 otrzymał status gatunku bliskiego zagrożenia (NT, Near Threatened), a wcześniej nie był klasyfikowany osobno od kiśćca czerwonogrzbietego. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za spadkowy.
Wylesianie jest jednym z zagrożeń dla kiśćców ognistych i jeszcze do końca 2. dekady XXI wieku było powszechne, postępowało w umiarkowanie gwałtownym tempie. Na podstawie zdjęć satelitarnych oszacowano, że pod koniec 2. dekady XXI wieku odpowiednich dla tych ptaków lasów było o 15% mniej niż trzy pokolenia wcześniej. Nie oceniono jednak stopnia, w jakim lasy zostały zniszczone. Kiśćce ogniste występują częściej w nietkniętych lasach, mimo że tolerują lasy wtórne i plantacje o szczególnych walorach przyrodniczych (ang. High Conservation Value, określane przez Forest Stewardship Council); z drugiej strony, jedno badanie wykazało większe zagęszczenia w lasach poddanych wycince jedno- lub dwukrotnie. Ponadto co najmniej w 2018 nadmierny odłów pozostawał istotnym problemem, a większa część obszaru występowania kiśćca ognistego jest dostępna dla kłusowników. Według BirdLife International (2021) w czasie trwania trzech pokoleń liczebność populacji gatunku zmalała o 30%. Na początku XXI wieku kiściec ognisty uchodził za dosyć pospolitego („reasonably common”).
