Szczureczek namorzynowy (Xeromys myoides) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący na Nowej Gwinei i na kontynencie australijskim.
Z wyglądu szczureczek namorzynowy przypomina mysz, choć jest większy i ma krótsze uszy. Jest to niewielki gryzoń: długość ciała (bez ogona) 72–130 mm, długość ogona 62–100 mm, długość ucha 10–15 mm, długość tylnej stopy 23–26 mm; masa ciała 32–64 g. Wierzch ciała jest ciemnoszary, ku spodowi stopniowo przechodzi w biały. Niektóre dorosłe osobniki mają rzadko rozmieszczone białe cętki. Futro na ciele jest jednorodnie krótkie, wodoodporne. Kończyny mają ten sam kolor co grzbiet, oprócz stóp. Stopy są z wierzchu pokryte rzadkimi, białymi włosami, podobnie jak ogon, a od spodu nagie. Palce nie są spięte błoną pławną. Samica ma dwie pary sutków brzusznych.
Szczególną cechą uzębienia szczureczków, łączącą je z bobroszczurami, jest posiadanie tylko dwóch trzonowców po obu stronach szczęki. Ich siekacze mają pomarańczowy kolor.
Obszar występowania szczureczka namorzynowego jest silnie rozdrobniony wokół wybrzeża północnej i wschodniej Australii od rzeki Daly River w północno-zachodniej części Terytorium Północnego do południowo-wschodniej części Queensland, włącznie z wyspami Wyspa Melville’a, Wielka Wyspa Piaszczysta, Bribie, North Stradbroke Island i South Stradbroke Island; kilka rekordów w południowej części Nowej Gwinei kilka osobników zostało schwytanych na południowy zachód od rzeki Fly. Szczureczek namorzynowy należy do australijskich „starych endemitów”, łożyskowców, których przodkowie dotarli na kontynent przed kilkoma milionami lat.
Jest to nocne zwierzę o nietypowych wymaganiach środowiskowych i żywieniowych. Gryzonie te żyją w lasach namorzynowych, na słonych terenach trawiastych i przybrzeżnych mokradłach, lub tam gdzie występuje mozaika takich obszarów. Buduje kilka rodzajów gniazd: gniazdo w formie kopca z mułu i liści przypominającego termitierę, mającego 20–60 cm wysokości i 1,6–4,8 m obwodu, wolnostojące lub w korzeniach namorzynów. Może też wykopać ciąg podziemnych korytarzy w brzegu, czasem także wyposażony w kopiec. Inne gniazda są budowane w pustych pniach, najczęściej namorzynów, a ich otwory są zatykane mułem; gryzonie mogą też wykorzystać w celach mieszkalnych stos odpadów ludzkiej działalności: piasek zepchnięty przez spycharkę lub ścięte drzewa. Może żyć w grupach do ośmiu osobników, złożonych z dominującego samca, samic i młodych.
Gryzonie żerują w strefie pływów i nad brzegiem, żywią się głównie niewielkimi bezkręgowcami. Jedzą różnorodne skorupiaki, w tym kraby, wirki wielojelitowe, ślimaki płucodyszne i małże. W niewoli jedzą także owady, ryby, jaszczurki i kraby większe od nich samych. Areał osobniczy według badań przeprowadzonych w Queenslandzie miał powierzchnię 0,6 ha dla samic i 0,8 ha dla samców, ale w innym miejscu stanu stwierdzono już 3,4 ha. Gryzonie te są silnie terytorialne.
Rozmnażanie szczureczków jest słabo zbadane. Rozród może mieć miejsce przez cały rok, a samice rodzą do czterech młodych. Nie wiadomo, po jakim czasie zwierzę jest zdolne do rozrodu ani jak długo żyje.
Szczureczek namorzynowy jest spotykany na rozległym obszarze, ale prawdopodobnie żyje tylko w niewielu miejscach. Dostępność siedlisk zmniejsza się, a w niektórych obszarach pomimo sprzyjających warunków, nie stwierdzono obecności tych gryzoni. Znanych jest stosunkowo niewiele populacji szczureczków namorzynowych, a ich liczebność nie przekracza tysiąca osobników. Część obszaru występowania jest objęta ochroną. W 1903 roku stwierdzono obecność gatunku na obszarze obecnego Parku Narodowego Kakadu, jednak brakuje tam nowszych obserwacji.
Na gryzonie te polują zdziczałe i domowe psy i koty, introdukowane lisy rude i zdziczałe świnie. Zjada je także dingo australijski, krokodyle i najprawdopodobniej węże żyjące w tym samym środowisku. Jest także możliwe, że poluje na nie bobroszczur złotobrzuchy.
