Wiskaczoszczurek złocisty (Pipanacoctomys aureus) – jedyny gatunek gryzonia z należącego do koszatniczkowatych rodzaju Pipanacoctomys. Jest gatunkiem endemicznym i występuje jedynie w Salar de Pipanaco w departamencie Pomán prowincji Catamarca w północno-zachodniej Argentynie. Mieszka na wysokości ok. 680 m n.p.m. Zasięg występowania ograniczony jest do powierzchni około 10 km². Siedlisko porośnięte jest roślinnością słonolubną. P. aureus żywi się halofitami. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR).
Gryzoń średniej wielkości (długość głowy i tułowia 169–178 mm), o sierści wybarwionej na kolor blado-blond po stronie grzbietowej i kremowo-biały na części brzusznej. Ma długi (129–145 mm), owłosiony ogon zakończony pęczkiem włosów o długości 35–40 mm. Małżowiny uszne są stosunkowo małe (20–22 mm, czyli około 12% długości głowy), pokryte rzadką sierścią. Czaszka różni się nieco w budowie od innych koszatniczkowatych. Zauważalny jest specyficzny rowek dla nerwów podoczodołowych.
Siedlisko P. aureus, o podłożu składającym się piasku ze znaczną ilością soli, porośnięte jest niskimi (do 1 m wysokości) roślinami solniskowymi. Są to komosowate krzewy: z rodzaju Heterostachys, a także Atriplex lampa i Suaeda divaricata.
Samice P. aureus rodzą w październiku. Młode rodzą się pokryte futerkiem, oczy i uszy są otwarte już w kilka godzin po urodzeniu. Zwierzęta prawdopodobnie wiodą nocny tryb życia.
Wiskaczoszczurek złocisty jest roślinożercą. W skład jego diety wchodzą głównie halofity (Heterostachys ritteriana).
