Sępica (Psittrichas fulgidus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sępic (Psittrichasidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Psittrichas. Występuje w górach Nowej Gwinei. Narażony na wyginięcie.
Dz
DzienneRo
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Ow
OwocożerneNa
NadrzewneZw
Zwierzęta oswojoneLą
LądoweJa
JajorodneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Zw
Zwierzęta szybująceLot ślizgowy – rodzaj lotu, w którym poruszający się obiekt nie jest w jego trakcie napędzany.Pojęcie stosowane jest do: samolotów oraz inny...
No
NomadyczneSp
Społecznest
stadne ptakiNi
Nie migrująceP
zacznij od...Długość ciała wynosi około 46 cm; masa ciała – 690–800 g. Sępice są stosunkowo dużymi papugami. W ich sylwetce zwraca uwagę smukła głowa i dziób. Mają zaokrąglone skrzydła i dość krótki, zbliżony kształtem do kwadratu ogon.
Czoło nagie, pozostała część głowy pokryta drobnymi szczeciniastymi piórami. U samców niewielki obszar nad uchem porośnięty przez sztywne czerwone pióra; u samic cała głowa jest czarna. Kark, płaszcz, grzbiet i kuper czarnobrązowe z wąskimi jasnymi obrzeżeniami piór. Pokrywy nadogonowe czerwone z czarnymi nasadami. Skrzydła z wierzchu są w większości czarne, wyróżniają się czerwone zewnętrzne duże i średnie pokrywy skrzydłowe oraz chorągiewki zewnętrzne środkowych lotek. Pierś ma bardziej brązowy kolor od grzbietu, dobrze widoczne są jasne krawędzie piór. Brzuch, boki ciała i pokrywy podogonowe czerwone. Ogon czarny.
Sępica występuje nieregularnie na obszarach górskich Nowej Gwinei. W niektórych regionach, szczególnie na terenie Papui-Nowej Gwinei, została wytępiona – zarówno w czasach historycznych, jak i współczesnych.
Według stanu wiedzy z 2016 roku sępice nie występują w górach Fakfak i Kumawa położonych na półwyspie Bomberai. Są one jednak ogółem słabo zbadane (podobnie jak cały obszar EBA, w którym się znajdują), częściowo niezamieszkałe i miejscami skrajnie nieprzystępne dla badaczy. Brak też stwierdzeń z gór Cyclops.
Sępice występują w lasach porastających wzgórza i niższe partie gór oraz przyległe tereny nizinne. Odnotowywane były na wysokości od 20 do 2420 m n.p.m., przeważnie poniżej 1600 m n.p.m. Przeważnie są widywane w parach lub grupach liczących do 20 osobników, kiedy przesiadują na szczytach koron dobrze wyeksponowanych drzew lub przemieszczają się pomiędzy nimi.
Sępice wydają się wyspecjalizowane w żerowaniu na owocach figowców (Ficus) – w tym F. hesperidiiformis i prawdopodobnie F. baeuerlenii – lecz zjadają również inne miękkie owoce, w tym mango (mango indyjskie, Mangifera indica) i pandanów (Pandanus). W skład ich diety wchodzą również pąki, kwiaty i nektar szczudli (Freycinetia). Zaobserwowaną przez badaczy specjalizację w żerowaniu na figach opisywali również lokalni myśliwi. Badania prowadzone w niewoli wykazały, że sępice mają bardzo niskie zapotrzebowanie na białko. Budowa ich układu pokarmowego oraz prawdopodobny przebieg trawienia są zgodne z tymi wnioskami. Odnotowano również stosunkowo wysokie dobowe pobranie pokarmu – jego masa odpowiada blisko ¼ masy ciała ptaka.
Ptaki w kondycji rozrodczej odławiano w lutym, kwietniu i maju; opierzone młode widywano w grudniu. Sępice gniazdują w dziuplach dużych drzew. Pierwszy raz gniazdo sępicy opisano w literaturze w 1994. Prawdopodobnie w zniesieniu zazwyczaj znajdują się 2 jaja. Taką liczbę stwierdzano też w hodowli. Inkubacja trwa 27–31 dni. Samiec karmi wysiadującą samicę. Pisklęta pokryte są żółto-białym puchem. Minimalny odnotowany czas od zniesienia jaja do opierzenia się młodych wynosi 76 dni.
IUCN uznaje sępicę za gatunek narażony (VU, Vulnerable) na wyginięcie od 1994 (stan w 2020); wcześniej w 1988 otrzymała status gatunku bliskiego zagrożenia wyginięciem (NT, Near Threatened). BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie spadkowy. Głównym zagrożeniem dla sępic jest odławianie ich dla piór – zdobiących między innymi rytualne nakrycia głowy – a w niektórych regionach i dla skór. Nie są jednak tak powszechnie używane, jak pióra innych gatunków. Do tego mogą służyć jako ozdoba przez dekady dzięki starannemu przechowywaniu. Odłów może nie być współcześnie tak powszechny ze względu na wprowadzenie prawa zabraniającego polowania na ptaki z użyciem środków innych niż tradycyjne, na przykład broni palnej. Wycinka zdaje się mniejszym zagrożeniem dla sępic – przeważnie nie obejmuje figowców, a do tego w lasach poddawanych wycince sępice nie są zwykle rzadziej spotykane.
