Łódkodziób czarnogardły (Neoctantes atrogularis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny chronkowatych (Thamnophilidae). Opisany po raz pierwszy w 1990 roku. Występuje endemicznie w brazylijskiej Amazonii. Posiada status narażonego na wyginięcie.
Występuje dymorfizm płciowy. Dziób czarny, gruby, bocznie spłaszczony. Dolna szczęka na końcu zagięta do góry. Nie zostały złapane żadne osobniki męskie, jednak z obserwacji wynika, że są całkowicie czarne.
Opis dotyczy holotypu będącego samicą. Skrzydło mierzy 79 mm, skok 19,5 mm, ogon 64,5 mm, dziób mierzony od końca nozdrzy bliższemu głowie 15 mm, zaś dziób od nasady 15,4 mm. Szerokość dzioba przy bliższemu głowie krańcu nozdrzy wynosi 4,3 mm, zaś jego wysokość w tym samym miejscu 9,5 mm. Masa ciała 31 g. Upierzenie głowy i wyższej części grzbietu ciemnokasztanowe; w niższej części grzbietu przechodzi w brązowe. Pokrywy nadogonowe ciemnoszare, sterówki prawie czarne. Broda, gardło, policzki i górna część piersi czarne, na policzkach kilka kasztanowych piór. Reszta piersi jasnokasztanowa. Brzuch i pokrywy podogonowe szare. Lotki ciemnoszare, brązowawe, z brązowymi obrzeżeniami. Tęczówka brązowa, zaś nogi i stopy czarne. Jajniki 5×2 mm.
Według BirdLife International całkowity zasięg występowania wynosi około 216 000 km2. Gatunek początkowo znany jedynie ze stanu Rondônia w Brazylii oraz prawdopodobnej pojedynczej obserwacji samca w stanie Mato Grosso. 20 lipca 2004 roku miała miejsce prawie pewna obserwacja w stanie Amazonas (także w Brazylii). Obserwowano wtedy samca i samicę różniącą się od holotypu m.in. zasięgiem barwy czarnej na gardle. W następnych latach odnotowano kolejne stwierdzenia gatunku w stanach Rondônia, Amazonas i Mato Grosso. Zasięg występowania łódkodzioba kolumbijskiego oddalony jest o około 2100 km od miejsca odnalezienia holotypu N. atrogularis.
Obserwacje miały miejsce w lesie deszczowym typu terra firma (gdzie ziemia nie jest nawadniana z pomocą przepływającej przezeń rzeki, mieszczący się na suchej glebie, z dużą różnorodnością gatunków). Łódkodziób kolumbijski zasiedla także gęsto splątane masy roślin.
W trakcie pierwszej obserwacji samców w 1986 roku jeden z nich siedział na pniu przewróconego drzewa około metra nad ziemią, następnie przebywał w pnączach na wysokości 2–5 m. Odzywał się bardzo głośnym gwizdem tree tree tree. W opisie obserwacji z 2004 roku doniesiono o dwóch ptakach (samiec z samicą), przebywających nisko nad ziemią w gęstej roślinności. Nie obawiały się obserwującego.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2008 roku uznaje łódkodzioba czarnogardłego za gatunek narażony na wyginięcie (VU – vulnerable); wcześniej, od 2000 roku miał on status gatunku krytycznie zagrożonego (CR – critically endangered). Zmiana statusu związana była z nowymi stwierdzeniami tego ptaka, które znacząco powiększyły znany obszar jego występowania. Liczebność populacji, według szacunków, mieści się w przedziale 2500–9999 dorosłych osobników. Prawdopodobnie zmniejsza się w wyniku postępu rolnictwa, wycinki drzew oraz budowy autostrady.
