Namiotnik żółtouszny (Uroderma bilobatum) – gatunek ssaka z podrodziny owocnikowców (Stenodermatinae) w obrębie rodziny liścionosowatych (Phyllostomidae).
Długość ciała 55–71 mm, ogon niewidoczny, długość ucha 12–21 mm, długość tylnej stopy 9–16 mm, długość przedramienia 39,3–44,6 mm; masa ciała 13,7–22 g. Wzór zębowy: I C P M = 32. Kariotyp wynosi 2n = 42 i FN = 50, z pięcioma parami submetacentrycznych i 15 parami akrocentrycznych autosomów. Chromosom X jest subtelocentryczny, a chromosom Y jest submetacentryczny.
Namiotnik żółtouszny zamieszkuje lasy i plantacje Ameryki Południowej zamieszkując w zależności od podgatunku:
Namiotnik żółtouszny jest nadzwyczaj aktywny podczas dnia w stosunku do innych gatunków nietoperzy. Wynalazł prostą, ale skuteczną metodę zapewnienia sobie schronienia przez palącym słońcem: wygryza mianowicie półkolisty szereg dziur w wachlarzowym liściu palmy, co powoduje załamanie zewnętrznej części liścia, dzięki czemu powstaje schronienie bardzo podobne do namiotu. Nietoperze te opuszczają ową kryjówką w poszukiwaniu dojrzałych owoców. W jednym „namiocie” może przebywać od 20 do 80 osobników.
Ciężarne samice budują specjalne „izby położnicze”, w których pomiędzy lutym a kwietniem na świat wydają młode. Pozostają w tych kryjówkach do czasu, aż młode nauczą się latać. W tym czasie samce żyją samotnie bądź w niewielkich grupkach, łącząc się ponownie we wspólne zgrupowanie dopiero po przestaniu ssania przez młode mleka.
