Dzioborożec długoczuby (Berenicornis comatus) – gatunek dużego ptaka z rodziny dzioborożców (Bucerotidae). Słabo poznany ptak występujący w południowo-wschodniej Azji; według IUCN jest zagrożony wyginięciem.
Lą
LądoweJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Terytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Ni
Nie migrująceW
zacznij od...Długość ciała 75–80 cm; masa ciała samic 1470 g, młodych samców 1250–1360 g. Duży dzioborożec z wysokim kolczastym grzebieniem, czarnym grzbietem, skrzydłami i udami, ogon długi, biały, końcówki piór na skrzydłach koloru białego. Samiec ma białą głowę, grzebień, szyję i kończyny dolne; dziób koloru czarnego z żółtawym odcieniem u jego podstawy, niska narośl na dziobie czarniawa; goła skóra wokół oczu oraz na gardle niebieska. Samica mniejsza, również z białym grzebieniem, ale twarz, szyja i całe ciało koloru czarnego. U młodych ptaków upierzenie jest w kolorze czarnym, ale szerokie białe końcówki na ogonie, białe końcówki na głowie, szyi i piersi nadają im ogólnie szary wygląd; dziób koloru jasnożółtego, goła skóra wokół oczu szarawa.
Dzioborożec długoczuby prowadzi najwyraźniej osiadły i terytorialny tryb życia. Zamieszkuje pierwotny zimozielony las nizinny, rozszerzając swój zasięg o sąsiadujące plantacje i gęsty las wtórny. Zwykle występuje poniżej 900 m n.p.m., ale czasami obserwowany na 1680 m n.p.m. Odzywa się głosem przypominającym pohukiwania sowy z kilkoma wariantami, ale zazwyczaj zaczyna od kilku pojedynczych pohukiwań i kontynuuje je bardziej rytmicznym potrójnym pohukiwaniem „huuu...huuu...huuu...whu-hu-huuu...whu-hu-huuu...”.
Dzioborożec długoczuby w dużej mierze spożywa pokarm zwierzęcy w tym owady, węże, jaszczurki i małe ptaki; pokarm uzupełnia także różnymi owocami, głównie bogatymi w lipidy pestkami i torebkami i niektórymi figami. Pokarm zdobywa w gęstej splątanej roślinności, zwykle na niższych poziomach lub bezpośrednio na ziemi. Bardzo dużo czasu spędza na kopaniu wśród kory, łodyg i resztek pożywienia dla zwierząt.
Bardzo mało informacji na temat rozrodu dzioborożca długoczubego, okresu inkubacji, wychowu młodych i pierzenia. Sezon rozrodczy przypada na styczeń, marzec, czerwiec, październik i grudzień. Zbiera się w grupy liczące 3-8 ptaków, które utrzymują ze sobą kontakt, odzywając się łagodnymi tonami przypominającymi gruchanie. Do rozrodu przystępują tylko dominujące samice i przeganiają inne samice znajdujące się w grupie. Prawdopodobnie samica składa dwa jaja, ale zwykle przeżywa tylko jedno pisklę.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii EN (ang. Endangered „zagrożony wyginięciem”). Wymieniony w II załączniku CITES. Obszar lasów, które zamieszkuje ten gatunek, w ostatnich latach gwałtownie maleje. Jest również zagrożony przez polowanie. W związku z tym podejrzewa się, że liczebność populacji ulegnie znacznemu zmniejszeniu w ciągu następnych trzech pokoleń. Gatunek rzadko spotykany, ale zazwyczaj łatwo go przeoczyć ze względu na skryty tryb życia. Bardzo niewiele osobników pozostaje w Tajlandii i na Półwyspie Malajskim.
