De Blakistons visuil (Ketupa blakistoni, synoniem Bubo blakistoni) maakt deel uit van de uilen (Strigidae). De uil is genoemd naar de Britse ontdekkingsreiziger en bioloog Thomas Wright Blakiston, die het dier in 1883 ontdekte op het Japanse eiland Hokkaido. Het is een visuil die vooral jaagt in het ooibos langs rivieren.
Cr
CrepusculairEen schemeractief dier of crepusculair dier is een dier dat in de schemering actief zijn, maar niet 's nachts. In feite zijn zelfs veel dieren die ...
Na
NachtelijkVl
Vleesetende dierenEen carnivoor of vleeseter is in de ecologie een willekeurig organisme dat uitsluitend dierlijk weefsel als voedsel gebruikt. Dit weefsel kan zowel...
Vi
VisetersPiscivoor betekent visetend, en is een term in de biologie die gebruikt wordt voor carnivore dieren die vrijwel uitsluitend leven van vissen. Het g...
Bo
BoombewonendeTe
TerrestrischeHi
Hinderlaag roofdierAl
Altrische dierenTe
TerritoriaalEen territorium of revier is bij dieren een tegen soortgenoten verdedigd leefgebied, hetzij door een individu, hetzij door een sociale groep. Het i...
Ei
EierleggendOviparie is het verschijnsel dat dieren zich voortplanten door middel van het leggen van eieren. Anders dan bij vivipare (levendbarende) dieren ont...
Mo
Monogame dierenMonogamie is het aangaan van een relatie met één partner.Wanneer iemand meerdere malen achtereenvolgens één partner tegelijkertijd heeft, wordt...
Ov
Over het algemeen solitaire dierenSo
Solitaire dierenGe
Geen migrantB
begint metEr zijn ooit vier ondersoorten beschreven in de literatuur. De ondersoort piscivorus uit Noordoost-China wordt nu echter gerekend tot doerriesi en de ondersoort karafutonis van het eiland Sachalin tot de nominaat blakistoni. Blakistons visuil is waarschijnlijk de grootste soort uil, met een lengte van 60-67 cm. Het gewicht ligt tussen de 3,1 tot 4,6 kilogram; de vrouwtjes zijn gemiddeld 25% zwaarder. De spanwijdte is 175-190 centimeter. De uil lijkt op de oehoe (Bubo bubo) maar Blakistons visuil is doffer en lichter van kleur en heeft brede gerafelde oorpluimen. De bovenste gedeelten zijn donkerbruin en gestreept. De onderste gedeeltes zijn bleker bruin. De keel is wit. De iris is geel (de oehoe heeft een oranje iris). De ondersoort doerriesi heeft gemiddeld langere vleugels en een wit vlekje op de kruin.
De Blakistons visuil komt voor in dichte bossen langs rivieren in het noorden van China, het aangrenzend gebied in Rusland en in het noorden van Japan. Het leefgebied is ooibos, met grote oude bomen om in te nestelen, de nabijheid van meren, rivieren, zandbanken en bronnen, die niet bevriezen in de winter.
De soort telt twee ondersoorten:
De Blakistons visuil voedt zich voornamelijk met vis als snoek, meervalachtigen, kwabaal, forel en zalm. Deze vissen wegen soms evenveel als de uil. In Rusland voeden de uilen zich in het voorjaar met amfibieën, vooral met Rana dybowskii. De uilen waden door het ondiepe water en loeren op de rivierbanken op hun prooi. Wetenschappers in Japan hebben Blakistons visuilen beschreven die knaagdieren en marters vingen. Ook is bekend dat de dieren op andere vogels jagen en soms ook aas eten.
De Blakistons visuil is voornamelijk actief tijdens zonsopgang en zonsondergang. Tijdens het broedseizoen zijn ze echter gedurende de gehele dag actief; het dier brengt voor een uil een ongewoon grote hoeveelheid tijd op de grond door.
De Blakistons visuil broedt door fluctuaties in de aanwezigheid van voedsel niet ieder jaar. Het eieren leggen begint midden maart, wanneer de grond en de bomen nog bedekt zijn met sneeuw. Uit gegevens van Japanse en Russische waarnemingen blijkt dat de dieren voor hun broedplaats een voorkeur hebben voor holle bomen. Meestal wordt slechts één ei gelegd (6,2 centimeter lang en 4,9 centimeter breed); de mannetjes voorzien het broedende vrouwtje en later de jongen van eten. Het vrouwtje bebroedt de eieren gedurende 35 dagen en de jongen verlaten het nest binnen 35-40 dagen, maar worden tot enkele maanden daarna nog door de ouders gevoerd. De jongen blijven nog tot ongeveer twee jaar op het territorium van de ouders voordat zij een eigen territorium zoeken. Als de uil volgroeid is heeft het dier weinig natuurlijke vijanden.
De populatie was in 2012 in Japan ongeveer 60 broedparen; op het vasteland van Azië bestaat een grotere populatie. In 2016 werd door BirdLife International de totale wereldpopulatie geschat 1000 tot 2500 volwassen exemplaren. De Blakistons visuil wordt bedreigd door habitatverlies waarbij riviergeleidende bossen worden gekapt en rivieren worden gekanaliseerd en de directe omgeving intensief agrarisch wordt ontwikkeld. In Rusland worden visuilen soms doodgeschoten door jagers. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
