De karsthagedis (Podarcis melisellensis) is een hagedis uit de familie echte hagedissen (Lacertidae).
De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst voorgesteld door Maximilian Christian Gustav Carl Braun in 1877. Oorspronkelijk werd de naam Lacerta melisellensis gebruikt. De karsthagedis moet niet verward worden met de giftige korsthagedis uit de familie Helodermatidae.
Vroeger werd deze soort tot het geslacht Lacerta gerekend, maar dit geslacht is opgedeeld in Lacerta, de meer kruipende soorten, en Podarcis, de klimmende muurhagedissen. Nog steeds is het onderscheid aan discussies onderhevig, maar Podarcis is voor deze soort algemeen aanvaard. Er zijn veertien ondersoorten, die onderaan worden vermeld.
De lichaamslengte inclusief de lange staart bedraagt ongeveer zestien tot achttien centimeter. Het is hiermee een van de kleinste muurhagedissen. Het lichaam is enigszins langgerekt; de poten staan verder uit elkaar in vergelijking met andere muurhagedissen.
Bij de mannetjes is de rug in de paartijd groen met donkere flanktekening, en anders olijfgroen. De flanken zijn altijd bruin of bruingrijs, soms met rijen zwarte vlekjes. De vrouwtjes hebben dorsale strepen. Een ander verschil tussen mannetjes en vrouwtjes is dat deze laatsten minder sterk gevlekt zijn. Door het grote verspreidingsgebied en het grote aantal ondersoorten is er veel variatie. De buik en keel van het mannetje kan zowel helder blauw, diepgeel of helderrood zijn.
De karsthagedis komt voor in het oosten van het Adriatisch kustgebied. De soort komt voor in de landen Albanië, Italië, Kroatië, Servië en Montenegro en Slovenië.
De habitat bestaat uit open gebieden zoals greppels en bosranden in droge gebieden. In het grootste deel van het areaal komt de hagedis voor langs de kust en bewoont rotsen en kliffen.De hagedis is aangetroffen van zeeniveau tot op een hoogte van ongeveer 1400 meter boven zeeniveau. De karsthagedis komt veel voor op plaatsen in de volle zon, waardoor het erg warm wordt.
De hagedis neemt graag een zonnebad. Eenmaal opgewarmd door de zon is het dier erg vlug, er wordt gejaagd op insecten en de larven. De vrouwtjes zetten eieren af, dit zijn er twee tot acht per legsel.
De karsthagedis blijft relatief klein en is kwetsbaar voor grotere soorten muurhagedissen zoals de ruïnehagedis die de karsthagedis verdringen. Grotere soorten hebben meer voedsel nodig en concurreren de karsthagedis weg. Dit is bevestigd door proeven op eilanden waar geen hagedissen voorkwamen. Zowel de karst- als de ruïnehagedis werden hier uitgezet waarna de eerste al snel bleek te zijn verdwenen.
