De zeeotter (Enhydra lutris) is een grote, in zee levende otter. De soort komt voor rond de noordelijke kusten van Azië en de noordwestelijke kusten van Amerika. Volwassen zeeotters wegen tussen de 14 en 45 kg en behoren daarmee tot de zwaarste marterachtigen. In tegenstelling tot andere zeezoogdieren hebben zeeotters een uitzonderlijk dikke vacht waarmee ze zich warm houden. Hoewel ze zich over land kunnen verplaatsen, leven zeeotters uitsluitend in zee.
Zeeotters komen voor in kustwateren. Ze jagen voornamelijk op ongewervelde zeedieren zoals zee-egels, weekdieren en kreeftachtigen, maar voeden zich ook met sommige kleine vissoorten. Het foerageergedrag is in verschillende opzichten opmerkelijk. De zeeotter maakt bijvoorbeeld gebruik van stenen om prooien los te maken en om schelpen te openen. Zeeotters vormen een sleutelsoort: ze houden hun ecosysteem in balans door het overheersen van zee-egels tegen te gaan.
Deze soort komt voor aan de noordwestkust van Noord-Amerika en de noordoostkust van Azië. De zeeotter was plaatselijk bijna uitgestorven door overbejaging en wordt volgens de beoordeling van de IUCN in 2013 aangemerkt als 'bedreigd'.
Het dier eet veel schelpdieren en zeeslakken zoals oesters en zeeoren. Ook zee-egels en kreeftachtigen worden gegeten. Hij opent ze door een steen op zijn buik te leggen en de schelp daar op stuk te slaan. De otter heeft onder zijn oksel een soort zakjes waarin hij voedsel kan bewaren.
Zeeotters vertoeven steeds langs de kust en gaan nooit de volle zee in. Om te vermijden dat ze tijdens het eten naar zee afdrijven rollen ze zich in kelp.
Zeeotters, waarvan het individuen-aantal ooit werd geschat op 150.000 à 300.000, werden tussen 1741 en 1911 door de mens gevangen om hun kostbare pels. Hun wereldwijde populatie daalde in een relatief kort tijdsbestek tot 1.000 à 2.000 individuen. Een daaropvolgend internationaal jachtverbod, inspanningen voor het behoud van zeeotter en herintroductieprogramma's in voorheen bevolkte gebieden hebben ertoe geleid dat de aantallen weer opleven. Het herstel van de zeeotter wordt beschouwd als een belangrijk succes in de natuurbescherming. Omdat de populaties nog niet terug zijn naar gebracht naar hun oorspronkelijke aantal, blijft de zeeotter geclassificeerd als een bedreigde diersoort.
