De Filipijnse tapijtschelp (Ruditapes philippinarum, synoniem Venerupis philippinarum) is een tweekleppigensoort uit de familie van de Venusschelpen (Veneridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1850 voor het eerst geldig gepubliceerd door Arthur Adams en Lovell Augustus Reeve.
De Filipijnse tapijtschelp is een tweekleppig weekdier dat 7,5 cm lang en 3,5 cm breed kan worden. Ze leeft in zout water en kan overleven in temperaturen van 0° tot 35° C.
De kleur kan variëren van geelwit of geelbruin tot bruin. Dikwijls is de schelp gevlekt. De binnenzijde van de schelp kan gaan van lila, tot donkerpaars en okergeel. De dikke schelpen zijn sterk gegroefd met een ruitvormige structuur (traliewerksculptuur). De vorm is ovaal tot rechthoekig. De top of umbo ligt een stuk weg van het midden en is gebogen. Ook als de schelp gesloten is, blijft er een kleine opening tussen de kleppen. Ze voeden zich door via twee buisjes organisch materiaal en plankton uit zeewater te filteren.
De Filipijnse tapijtschelp lijkt enigszins op andere tapijtschelpen, maar kan er toch snel van onderscheiden worden. De meeste gelijkenis wordt vertoond met de geruite tapijtschelp (Ruditapes decussatus).
De Filipijnse tapijtschelp heeft een breed inheems verspreidingsgebied van de zuidelijke Koerilen- en Sachalin-eilanden in Rusland tot India, Sri Lanka en Japan en de Filipijnen. Het is geïntroduceerd in Hawaï, de westkust van Noord-Amerika, Europa, de Middellandse Zee, Tahiti en Fiji. Ze leeft vooral in litoraal en sublitoraal water, waar ze zich 2 tot 4 cm ingraaft. Soms hecht ze zich ook vast aan andere structuren zoals mosselbanken.
