Borstelstaartkangoeroerat

De borstelstaartkangoeroerat was van oorsprong wijdverspreid over de droge habitats van zuidelijk en noordwestelijk Australië. Het natuurlijke verspreidingsgebied van de omvatte twee delen. Het zuidelijke deel liep vanaf het zuidwesten van West-Australië via de Nullarborvlakte naar het zuiden van Zuid-Australië, het noordwesten van Victoria en het Groot Australisch Scheidingsgebergte in het midden van Nieuw-Zuid-Wales. Het noordelijke deel liep van de Pilbara in West-Australië via de Grote Zandwoestijn en de Gibsonwoestijn tot in Grote Victoriawoestijn in het noorden van Zuid-Australië en de Tanamiwoestijn in het Noordelijk Territorium.

Ten gevolge van de toenemende Europese kolonisatie en de verspreiding van geïntroduceerde diersoorten, verdween de borstelstaartkangoeroerat uit een groot deel van zijn verspreidingsgebied. Tegenwoordig komt de soort alleen voor in West- en Zuid-Australië. Het zuidwesten van West-Australië, meer specifiek de eucalyptusbossen van het Perup Nature Reserve, het Tutanning Nature Reserve en het Dryandra Woodland en in, was de laatste locatie waar de borstelstaartkangoeroerat wist te overleven. Door uitgebreide controles op vossen neemt het aantal borstelstaartkangoeroeratten evenals het verspreidingsgebied in deze regio weer toe. Reïntroductie van borstelstaartkangoeroeratten in West-Australië vond plaats in het Batalling Forest, het Boyagin Nature Reserve, het Julimar Conservation Park, het Lake Magenta Nature Reserve, Shannon National Park, Wellington National Park, nationaal park Kalbarri, François Peron National Park, Karakamia Wildlife Sanctuary en Paruna Wildlife Sanctuary.

De populaties in Zuid-Australië zijn het gevolg van verschillende reïntroductieprogramma's die vanaf de jaren tachtig van de twintigste eeuw zijn opgestart. De eerste reïntroductiepoging vond plaats in 1979 op Bird Clubeiland bij Port Augusta. Zes borstelstaartkangoeroeratten werden uitgezet, maar binnen zeventien maanden waren alle dieren dood ten gevolge van predatie door geïntroduceerde roofdieren. Ook een reïntroductieproces in het Bairds Bay Island Conservation Park, waar in 1982 tien borstelstaartkangoeroeratten werden uitgezet, mislukte uiteindelijk ten gevolge van predatie door vossen. Tussen 1981 en 1987 werden in totaal 128 borstelstaartkangoeroeratten uitgezet in het Saint Francis Conservation Park. De reïntroductie leek aanvankelijk succesvol, maar een jaar na de laatste uitzetting waren alle dieren overleden.

Mogelijke redenen hiervan kunnen overmatige concurrentie van buideldassen of predatie door tapijtpythons zijn geweest. De eerste reïntroductie in Zuid-Australië die wel succesvol bleek, startte in 1983 op Wedge-eiland. Er werden 36 borstelstaartkangoeroeratten uitgezet en dit aantal groeide in de loop der jaren naar vier- tot vijfduizend dieren in 2000. Ook de reïntroductie in het Saint Peter Island Conservation Park was succesvol. Vanaf 1989 werden in totaal 128 borstelstaartkangoeroeratten uitgezet in het park en de populatie had in 2000 een grootte van vijf- tot zesduizend dieren. In de jaren negentig startte de reïntroductie van de borstelstaartkangoeroerat in omheinde natuurgebieden op het vasteland. In 1991 werden tachtig dieren uitgezet in het Yookamurra Sanctuary en dit aantal groeide tot ongeveer tweehonderd dieren in 2000.

In 1994 werden 67 borstelstaartkangoeroeratten afkomstig uit West-Australië uitgezet in het Venus Bay Conservation Park. Het Venus Bay Conservation Park bevindt zich aan de westkust van het Eyre Peninsula tussen de plaatsjes Streaky Bay en Elliston en het heeft een oppervlakte van 1.460 hectare. Het park richt zich op de reïntroductie van verschillende bedreigde diersoorten in het gebied. Vier diersoorten zijn inmiddels gereïntroduceerd in het Venus Bay Conservation Park: de Australische griel (Burhinus grallarius), de langoorhaasrat (Leporillus conditor), de langoorbuideldas (Macrotis lagotis) en de borstelstaartkangoeroerat.

In 2000 waren er naar schatting vijfhonderd borstelstaartkangoeroeratten in het park. In 1999 werd een volgende stap gemaakt in de reïntroductie van de borstelstaartkangoeroerat in Zuid-Australië: uitzetting in nationale parken. In het Lincoln National Park werden 45 dieren uitgezet die afkomstig waren uit het Venus Bay Conservation Park. Alle dieren overleefden het eerste jaar. In het Flinders Ranges National Park werden 28 borstelstaartkangoeroeratten die afkomstig waren van Wedge-eiland uitgezet, waarvan er ongeveer vijftien het eerste jaar overleefden.

In Nieuw-Zuid-Wales vond reïntroductie van de borstelstaartkangoeroerat plaats in het Yathong Nature Reserve, Scotia Wildlife Sanctuary en in de Genaren Hills Sanctuary. De eerste groep borstelstaartkangoeroeratten werden in 1998 uitgezet in Genaren Hills Sanctuary, gevolgd door een tweede groep in 1999.

Ondanks dat de populatie van de soort tot circa 200.000 steeg in de jaren 90, daalde dit opnieuw met 90% tussen 1999 en 2006. Wetenschappers wijten dit aan predatie door katten van - wellicht door ziekte - verzwakte individuen.