Babirussa wąsata, babirussa srebrna, babirrussa (Babyrousa babyrussa) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny świniowatych (Suidae).
Dz
DzienneWs
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Lą
LądoweŻy
ŻyworodneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sp
SpołeczneSa
SamotneNi
Nie migrująceB
zacznij od...Głowa i ciało osiągają razem długość 85–110 cm. Ogon mierzy zaś 20–32 cm. Wysokość zwierzęcia w ramionach wynosi 65–85 cm. Waży ono od 43 do 100 kg. Samce przerastają płeć przeciwną.
Obfitującą w fałdy, pomarszczoną skórę pokrywa grube czarne lub złocistokremowe futro, odróżniające ten gatunek od innych.
Głowa przechodzi w spiczasty ryj. Posiada on najbardziej charakterystyczną i dziwaczną cechę zwierzęcia: ciosy.
Zaokrąglone ciało podtrzymują w porównaniu z nim długie, cienkie kończyny.
Zwierzę występuje jedynie na kilku indonezyjskich wyspach:
Sądzi się, że na Sulabesi już wyginął.
Prawdopodobnie na wyspach Sula i Buru gatunek introdukowano.
Zwierzę zamieszkuje wilgotny las równikowy zwłaszcza nad brzegami rzek i stawów, obfitującymi w roślinność wodną. Żyje też pośród trzcin. Unika natomiast gęstych krzaków.
Liczebność populacji nie jest znana, jednak uważa się, że stale maleje. Większość lasów, w których pierwotnie żyło zwierzę, została wykarczowana lub zdegradowana. Wyspa Mangole została w ten sposób poważnie zniszczona. Nie dotyczy to większej części wyspy Taliabu, jednak i ona podlega wylesianiu. Mimo to niektórzy tubylcy w dalszym ciągu polują na babirussę.
Od 1931 roku prawo indonezyjskie obejmuje gatunek całkowitą ochroną. Od 1982 obejmuje go także załącznik I CITES. Obecnie nie uważa się jednak międzynarodowego handlu za istotnie wpływający na losy zwierzęcia.
Ssak zamieszkuje następujące obszary chronione: