Lorysa górska (Trichoglossus haematodus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae), zamieszkujący Nową Gwineę oraz wiele wysp wschodniej Indonezji i Oceanii. Została introdukowana w Singapurze oraz w Hongkongu.
Klasyfikacja podgatunków jest sporna. Poniższa lista uwzględnia podgatunki wyróżnione przez IOC oraz nieuznane jako oddzielne gatunki przez autorów Kompletnej listy ptaków świata:
Została introdukowana w Singapurze oraz w Hongkongu.
Zamieszkują głównie obszary nizinne, odnotowywane były jednak do 2400 m n.p.m. Zasiedlają różnorodne środowiska, w tym lasy (włączając w to dziewicze lasy deszczowe), okolice siedlisk ludzkich, sawannę, zadrzewienia eukaliptusów, namorzyny, plantacje palm kokosowych. Prowadzą nomadyczny tryb życia ze względu na swoją zależność od kwitnących drzew. Przebywają w stadach z innymi papugami. Odpoczywają w stadach liczących setki osobników; na wyspach wolnych od drapieżników także i na ziemi. Głównym pokarmem lorys górskich są pyłek kwiatowy i nektar roślin, w tym eukaliptusów. Zjadają również owoce, nasiona i owady.
Lęgi odnotowano przez większość roku. Lorysy górskie są monogamiczne. Gniazda zakładane są w dziuplach wyściełanych wiórami drzewnymi. Samica składa od 2 do 3 jaj o wymiarach około 27 na 22,5 mm, które są wysiadywane (wyłącznie przez samicę) przez około 23–25 dni (dane z niewoli). Młode po wykluciu karmione są przez obydwoje rodziców. Gniazdo opuszczają po około 60 dniach, lecz jeszcze przez okres trzech tygodni są dokarmiane przez rodziców. Młode są podobne do rodziców, mają jednak krótsze pióra ogonowe, a ich dzioby nie są jeszcze mocno czerwone.
Długość życia w niewoli wynosi 15–25 lat.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje lorysę górską za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Ze względu na uznawanie lorysy czarnobrzuchej za oddzielny gatunek (T. rosenbergii) ma ona przypisany swój oddzielny status – narażony na wyginięcie (VU – vulnerable). Trend liczebności populacji w obu przypadkach uznawany jest za spadkowy. Największe zagrożenie dla tego gatunku stanowi odławianie dzikich ptaków. Na wyspie Biak zostało wyciętych dużo lasów.
