Hutia kubańska (Capromys pilorides), kubohutia samotna – endemiczny gatunek ssaka z podrodziny huti (Capromyinae) w rodzinie kolczakowatych (Echimyidae). Współcześnie występuje na Kubie oraz jedynie na kilku z otaczających ją znacznie mniejszych wysp: Isla de la Juventud, Archipiélago de las Doce Laqunas. Wymarły podgatunek Capromys pilorides lewisi występował na Kajmanach. Równoległa nazwa "Hutia Desmaresta" została nadana na cześć zoologa Anselme Desmaresta, który w 1822 roku opisał gatunek.
Jest to jeden z największych gatunków hutii. Pysk jest krótki, łuki jarzmowe silne i szerokie. Wzór zębowy członków tej podrodziny jest następujący: 1 / 1, 0 / 0, 1 / 1, 3 / 3 = 20. C. pilorides jest wielkości dużego kota domowego. Jego waga zazwyczaj zawiera się w przedziale 1–7 kg, ale dochodzi nawet do ok. 9kg. Długość osobnika: 20 do 60 cm.
Hutia kubańska występuje w zależności od podgatunku:
Występuje w różnych formacjach roślinnych. Dobrze porusza się na drzewach, ale funkcjonuje dobrze również na ziemi. Zarówno samce jak i samice mają zwyczaj znaczenia zajmowanego terytorium moczem.
Są roślinożercami. Ich dieta składa się z traw, liści, kory drzew, ale także czasami owadów. Hutia na Kubie stanowi również obiekt polowań. Ich mięso jako składnik potrawy często jest gotowane w garnku z dzikimi orzechami i miodem. Jednym z kulinarnych specjałów jest gulasz z hutii: sauté z zieloną papryką, cebulą, sosem pomidorowym i dużą ilością czosnku.
Jak prawie wszystkie gryzonie, hutiowate są zwierzętami stadnymi. Żyją w parach, rodzinach lub w dużych grupach, tworząc kolonie. Często mają wspólne gniazda lub nory.
Okres godowy trwa cały rok. Ciąża: 110 do 140 dni. Rodzi się zazwyczaj od 1 do 3 młodych o wadze ok. 230g. Młode pozostają pod opieką matki przeciętnie około 153 dni. Dojrzałość płciową zdobywają w wieku 10 miesięcy. Żyją do 11 lat.
