Turak koroniasty (Tauraco fischeri) – gatunek ptaka z rodziny turakowatych (Musophagidae) występujący na wybrzeżu Afryki Wschodniej. Bliski zagrożenia wyginięciem. Charakterystyczne dla tego i kilku spokrewnionych z nim gatunków jest występowanie w piórach unikatowych barwników: zielonej turakowerdyny i czerwonej turacyny, niespotykanych u prawie żadnych innych zwierząt.
Upierzeniem przypomina turaka zielonoczubego i pokrewne mu gatunki, z którymi jest łączony w jeden nadgatunek. W barwie piór, podobnie jak u większości gatunków z rodzaju Tauraco przeważają barwy zielona i niebieska. Od podobnych mu gatunków wyróżnia go jednak czerwona barwa czuba, zwieńczonego fioletowym lub czarnym cieniem i białą kreską z tyłu głowy. Czerwień czuba jest przedłużona na szyi i opada aż na kark. Reszta głowy i szyi oraz pierś jest jasnozielona. Pod okiem otoczonym nagą, czerwoną skórą znajdują się charakterystyczne dla tych turaków dwie białe i jedna czarna kreska. Dziób jest barwy różowo-czerwonej. Im dalej od głowy, tym pióra stają się bardziej niebieskie, by na ogonie przybrać kolor intensywnie granatowy. Lotki są czerwone, choć prawie niewidoczne w stanie spoczynku, za to bardzo wyraźnie podczas lotu.
Długość ciała: około 40 cm (wraz z długim ogonem). Masa ciała: 227–283 g.
Stare lasy nadbrzeżne lub galeriowe z wysokimi drzewami owocującymi od poziomu morza do wysokości 1250 m n.p.m.
Głównie pokarm roślinny w postaci owoców, liści, kwiatów lub pąków drzew oraz owady czy ślimaki.
Pary wspólnie bronią swego terytorium, na którym budują gniazdo w postaci płaskiej platformy z patyków. Samica składa 2 jaja, które wspólnie wysiadują obydwoje rodzice przez 22–23 dni. Młode pozostają pod opieką dorosłych przez kilka do kilkunastu tygodni.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje turaka koroniastego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Jego populacja nie jest zbyt liczna (szacunkowo mieści się w przedziale 1500–7000 dorosłych osobników). Trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy ze względu na chwytanie w sidła i wycinkę lasów. W Kenii i Tanzanii na wybrzeżu jest ptakiem lokalnie dość pospolitym. W Somalii ze względu na zanik tamtejszych lasów spowodowany suszami i działalnością człowieka jego liczebność znacznie spadła i prawdopodobnie nie przekracza 50 osobników. Liczebność na wyspie Zanzibar, szacowana w 1999 roku na 25–50 osobników, okazała się znacznie większa – badania, których wyniki opublikowano w 2003 roku, wykazały, że żyje tam około 1400 osobników.
