Muszkatela miedziana (Ducula aenea) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), podrodziny treronów. Zasiedla tropikalne rejony Azji, od Indii na wschód aż do Filipin i Indonezji. Jest bliski zagrożenia wyginięciem. Wyróżnia się 11 lub 12 podgatunków.
Muszkatela miedziana mierzy od 40–47 cm. Masa ciała wynosi od 365 do 645 g. Długość skrzydła u okazów należących do Drexel University wynosi u samca 230–235 mm, a samicy 239–252 mm. Są to wymiary (cyt.) Mniejsze, niż zazwyczaj podawane w literaturze.
To duży ptak o różowawoszarej głowie, szyi i spodzie ciała. Grzbiet i skrzydła w większości są zielonkawe. Dorosły samiec podgatunku nominatywnego posiada z wierzchu ciała (w tym skrzydła) pióra opalizujące na zielono, niebieskawo lub brązowawo. Pokrywy podogonowe mają barwę kasztanową. Tęczówka czerwona, dookoła oka białe piórka. Nogi i stopy czerwonawe. Występuje nieznaczny dymorfizm płciowy, samica jest bardziej matowa od samca. Na ogonie widzianym od spodu brak paska.
Podgatunek pusilla jest ubarwiony podobnie jak nominatywny. Osobniki z wyspy Celebes (D. a. paulina) odróżnia rdzawa szyja. Opalizacja sprawia wrażenie wyraźniejszej. Spód ciała nieznacznie ciemniejszy. Pozostałe podgatunki różnią się w kolorach i opalizacji piór, a także wydawanymi dźwiękami.
Kraje, w których występuje muszkatela miedziana, to Bangladesz, Bhutan, Brunei, Chiny, Filipiny, Indie, Indonezja, Kambodża, Laos, Malezja, Mjanma, Singapur (nie gniazduje), Sri Lanka, Tajlandia oraz Wietnam. Zasiedla także Andamany i Hajnan. Całkowity obszar występowania szacuje się na 16,8 miliona km². Występuje także w Nepalu jako rzadki ptak osiadły, na wysokości 100–600 m n.p.m., zarówno w lasach wiecznie zielonych, jak i zrzucających liście.
W przeciwieństwie do muszkateli kasztanowatej (Ducula badia), zasiedlającej podobne rejony Azji, Ducula aenea jest gatunkiem nizinnym. Mimo tego w Indiach spotykana jest do wysokości 600 m n.p.m., a na Celebesie do 1000 m n.p.m. Generalnie ptaki osiadłe, odbywają jedynie migracje wysokościowe w poszukiwaniu pożywienia. Zamieszkują różne typy lasów i ich obrzeża oraz namorzyny. Często znajdywane w lasach z dojrzewającymi figowcami (Ficus).
Podobnie jak inne gołębie, muszkatela miedziana żyje w grupach od 3 do 6 osobników. Żerując przebywa w górnych częściach roślinności; nie jest agresywna w stosunku do innych gatunków. Schodzi na ziemię celem picia i lizania słonej ziemi. Ma bardzo szybki lot. Odzywa się głęboko i donośnie, szorstkim wooh-haw lub wooh wooh wooh woooh.
Odżywia się głównie owocami muszkatołowca korzennego i figowców. Zjada także pączki roślin z rodziny akantowatych z rodzaju Avicennia. Wydalając nasiona, przyczynia się do rozprzestrzeniania się drzew.
Gniazda buduje głównie od kwietnia do lipca. Gniazdo stanowi nierówna platforma z gałązek. Składa zazwyczaj jedno białe jajo, rzadziej dwa. Oba ptaki zajmują się wysiadywaniem i opieką nad pisklętami. Inkubacja trwa 18 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 20 dniach od wyklucia.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje muszkatelę miedzianą za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako szeroko rozprzestrzeniony i pospolity. Trend liczebności populacji uznaje za spadkowy. Do głównych zagrożeń należy utrata siedlisk leśnych, a na niektórych obszarach polowania. Taki sam status ma muszkatela szaroszyja (D. oenothorax), którą IUCN traktuje jako osobny gatunek; jej liczebność szacuje się na 2500–9999 dorosłych osobników.
