Bławatowiec szaroskrzydły, kosowiec mniejszy (Lipaugus conditus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae). Opisany w roku 1980 jako drugi przedstawiciel rodzaju Tijuca, obecnie często włączanego do Lipaugus. Występuje endemicznie w południowo-wschodniej Brazylii. Narażony na wyginięcie.
Opis dotyczy holotypu. Wierzch ciała jak i górne pokrywy skrzydłowe oliwkowozielone, na kuprze żółtawe. Wierzch głowy ciemniejszy. Spód ciała głównie oliwkowożółty, jaśniejszy na pokrywach podogonowych i brzuchu, zaś szarawy na gardle. Lotki z wierzchu szare, bliższe ciału lotki I rzędu oliwkowożółte, szczególnie na krawędzi zewnętrznych chorągiewek. Krawędzie zewnętrznych chorągiewek na wszystkich lotkach, z wyjątkiem wewnętrznych II rzędu, jasne, szaroniebieskie. Lotki I rzędu od spodu szare. Sterówki szare, zewnętrzne krawędzie jaśniejsze, miejscami zielonawe. Tęczówka brązowa, nogi i dziób ołowianoszare.
Wymiary dotyczą holotypu. Dla porównania zamieszczono również wymiary bławatowca złotoskrzydłego (L. ater; liczba w nawiasie oznacza liczbę zmierzonych osobników), wszystkie podano w mm.
Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 1400 km². Bławatowiec szaroskrzydły występuje w południowo-wschodniej Brazylii. Początkowo znany był jedynie z pasm Serra dos Órgãos oraz Serra do Tinguá, jednak w trakcie wypraw stwierdzono go także w paśmie Serra das Araras i miejscu zwanym Nova Caledônia. Środowisko życia stanowią bardzo gęste lasy mgliste, co utrudnia badanie tego gatunku, bogate w bromeliowate (Bromeliaceae). Spotykany na wysokości 1650–2010 m n.p.m., jednokrotnie odnotowany na 1370 m n.p.m.
Niewiele wiadomo na temat odżywiania się bławatowca szaroskrzydłego; raz obserwowano ten gatunek, gdy zjadał małe, czerwone jagody. Samica złapana w środku listopada posiadała plamę lęgową, co sugeruje występowanie okresu lęgowego w tym czasie.
Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable). Według BirdLife International liczebność populacji wynosi 600–1700 dorosłych osobników, a jej trend jest stabilny. Zagrożenia nie są jasne, jednakże negatywny wpływ na te bławatowce mogą mieć wycinki drzew i pożary wzniecane przez wspinaczy. Zarówno Serra do Tinguá jak i Serra dos Órgãos są uznane za ostoje ptaków IBA; na terenie drugiego pasma znajduje się Park Narodowy Serra dos Órgãos.
