Kiściec nepalski (Lophura leucomelanos) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje w Himalajach i na części Półwyspu Indochińskiego. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała samca wynosi 63–74 cm (na ogon przypada 21–35 cm), samicy – 50–60 cm (z czego 19–23,5 cm stanowi ogon); masa ciała: 564–1025 g. Opis dotyczy ptaków podgatunku nominatywnego. Dookoła oka występuje naga czerwona skóra. Tęczówka pomarańczowobrązowa. Nogi mają barwę od szarych po fioletowobrązową. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U ptaków obu płci obecny jest luźny czub i długi ogon, u samca ze środkowymi sterówkami szerszymi i dłuższymi, zwężającymi się ku końcowi. U samca czoło, ciemię, gardło, szyja i wierzch ciała mają niebiesko-czarną, połyskliwą barwę, pióra na tych obszarach wyróżniają się słabo widoczną białą stosiną. Niższa część grzbietu, kuper i pokrywy podogonowe wyróżniają się szerokimi białymi końcówkami. Skrzydła i ogon czarnobrązowe z zielono-niebieską opalizacją. Spód ciała czarny, matowy. Lancetowate w kształcie pióra na piersi i bokach mają białe krawędzie. Samce uzyskują szatę dorosłą po roku życia. U samicy większość upierzenia jest jednolicie matowobrązowa, ozdobiona drobnymi czarnymi prążkami. Ogon ciemnobrązowy z jaśniejszą środkową parą sterówek, którą dodatkowo pokrywa czarno-płowe prążkowanie. Osobniki młodociane podobne są do samic, jednak pióra na spodzie ciała zwieńczone są białymi plamkami, zaś te na wierzchu ciała mają ciemny pasek przed końcem i płowe krawędzie.
IOC wyróżnia następujące podgatunki:
Ptaki podgatunku L. l. leucomelanos introdukowano na Hawaje w 1962 jako zwierzynę łowną. Wprowadzone zostały na Puʻu Waʻawaʻa Ranch na Hawaiʻi, głównej wyspie Hawajów, i po 14 latach zajęły większość terenów leśnych na wyspie, poszerzając zasięg średnio o 8 km na rok. Przed rokiem 2003 lub w 2003 wprowadzono kiśćce nepalskie również na Oʻahu.
Środowiska życia kiśćców nepalskich są różnorodne, od wtórnej roślinności i porzuconych upraw po lasy każdego rodzaju (z udziałem damarzyków mocnych, dębów, świerków i różaneczników oraz innych drzew wiecznie zielonych lub zrzucających liście) z gęstym podszytem. Kiśćce nepalskie odnotowywano od 5 m n.p.m. w Bangladeszu po 3700 m n.p.m. w Nepalu. Żerują nad ranem lub późnym popołudniem, zbierając pokarm z ziemi, wygrzebując go lub wykopując. Są wszystkożerne, jedzą zarówno nasiona, jak i owoce, bezkręgowce i niewielkie kręgowce. Na Hawajach przyczyniają się do rozprzestrzeniania męczennicy miękkiej (Passiflora mollissima) i jeżyn (Rubus). Odpoczywają grupowo na drzewach do około 15 m nad ziemią.
Nie jest pewne, jaki system kojarzenia występuje u kiśćców nepalskich. Różna liczba samic obserwowana przy samcach sugeruje, że występuje zarówno monogamia, jak i poligamia. Gniazdo ma formę wygrzebanego w ziemi zagłębienia osłoniętego roślinnością, zwykle mieści się blisko wody. Zniesienie przeważnie liczy 6–9 jaj. Inkubacja trwa 20–22 dni, im chłodniejszy region życia kiśćca, tym dłużej. Wysiaduje jedynie samica.
IUCN uznaje kiśćca nepalskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2018). BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. W Chinach w 2015 w lokalnej Czerwonej Księdze gatunek widniał jako bliski zagrożenia (NT, Near Threatened).
