Szczeciniec mniejszy (Thryonomys gregorianus) (ang. Lesser cane rat, Smaller grascutter) – gatunek afrykańskiego gryzonia z rodziny szczecińcowatych (Thryonomyidae) z rodzaju szczeciniec (Thryonomys).
Pod względem morfologii Thryonomys gregorianus jest bardzo zbliżony szczeciniec (Thryonomys swinderianus), jest jednak od niego wyraźnie mniejszy. Długość ciała wynosi 35–50,7 cm, zaś samego ogona 6,5–14,3 cm. Dla porównania T. swinderianus mierzy 40-60 cm, zaś sam ogon 20-25 cm. Również waga jest mniejsza: 2,65–7,5 kg (T. swinderianus: 3,4 do max. 12 kg).
Obydwa gatunki Thrynomys rodzą się z czterema siekaczami, których nie wymieniają w czasie dojrzewania. Zęby są w kolorze żółtym lub pomarańczowym. Jak u wszystkich gryzoni, siekacze rosną przez całe życie, co powoduje konieczność ciągłego ich ścierania. Uzębienie jest uznawane za raczej kruche.
Gatunek pospolicie występuje w sawannach Afryki południowo–wschodniej na wysokości do 2600 m – od Kamerunu, do północnej Angoli na zachodzie, do południowych krańców Kenii, Tanzanii i Mozambiku na wschodzie. Inne źródła wskazują także na Republikę Środkowoafrykańską, Czad, południowy Sudan, Etiopię, Ugandę, Malawi, Zambię, Zimbabwe. Kruger National Park podaje jednak, że T. gregorianus występuje włącznie w Zimbabwe i Mozambiku.
Żyją na podmokłych, trawiastych terenach. Lubią lasy sawanny, bagna i brzegi rzek. Czasami zamieszkują pola uprawne i zjadają plony.
T. gregorianus jest roślinożercą o szerokim spektrum składników wyżywienia. Motorem trawienia jest fermentacja bakteryjna w kątnicy. Podstawowym elementem diety są trawy o wysokiej zawartości włókna, zasobne w wilgoć i węglowodany.
Mięso obu gatunków Thryonomys należy do jednych z najbardziej poszukiwanych i najdroższych w zachodniej Afryce. Jest dla miejscowej ludności cennym źródłem białka.
Mało jest informacji na temat zagrożeń T. gregorianus. Prawdopodobnie jednak populacja tych zwierząt jest dość intensywnie przetrzebiana jak siostrzany gatunek T. swinderianus. Głównie ze względu na poszukiwane mięso, ale także są wybijane jako szkodniki niszczące uprawy – w tym szczególnie trzciny cukrowej. Dużym zagrożeniem dla gatunku są także wielkie pożary buszu.
