Wrona długodzioba (Corvus validus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Osiadły. Występuje wyłącznie w obrębie Moluków (wschodnia Indonezja). Nie wyróżnia się podgatunków.
Ciało: 46–53 cm
Skrzydło: 34,5–36,5 cm
Ogon: 17,0–18,3 cm
Skok: 5,2–6,4 cm
Dziób: 8,0–8,5 cm
Masa: ok. 300 g
Samce średnio większe od samic. Upierzenie czarne, błyszczące. Na głowie pióra szaroniebieskawe, na szyi zielonkawe, a na spodzie skrzydeł i w górnych częściach ciała z fioletowym zabarwieniem. Upierzenie w dolnych partiach o mniej intensywnie czarnym kolorze, z piórami o delikatnie zielonych brzegach. Skrzydła szerokie i długie. Ogon średniej długości. Dziób o czarnej barwie, długi, zwężający się ku końcowi, z górną częścią podstawy częściowo zakrytą piórami. Tęczówka oka jasna, białoniebieska. Nogi czarne. U osobników młodocianych mniej intensywny odcień czerni na upierzeniu.
Zamieszkuje tereny leśne, szczególnie niepoddane modyfikacjom ze strony człowieka.
Występuje na wyspach Morotai, Obi, Halmahera, Bacan, Kayoa i Kasiruta (północna część Wysp Korzennych).
Najczęściej przebywa w górnych partiach drzew. Spotykana zazwyczaj w parach lub rodzinnych stadach.
Opisywany jako głośne, szybkie i szorstkie cruk...cruk...cruk.
IUCN od 2014 roku uznaje wronę długodziobą za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened); wcześniej, od 1988 roku miała ona status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten jest dość liczny w lasach na wyspie Halmahera. Trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy.
