Jest to średniej wielkości ptak, rozmiarem przypominający europejskiego kosa zwyczajnego. Dorosły osobnik mierzy od 26 do 30 cm długości. Dominuje czarno-biała kolorystyka upierzenia. Obie płci są podobne z dystansu, jednak łatwe do rozróżnienia z bliska: samica ma białe gardło, samiec ma czarne gardło i czarny pas na brwi. Młode mają białe gardło, czarny pas w okolicy oczu i biały brzuch.
Występuje w różnorodnych środowiskach, w tym terenach zurbanizowanych, w Australii, z wyjątkiem Tasmanii. Zamieszkuje również wewnętrzne pustynie kontynentu. Dobrze zaadaptował się do obecności człowieka.
Bardzo łatwo adaptuje się do nowych środowisk. Do bytowania potrzebuje jedynie miękkiego podłoża, w którym może żerować, dostępu do błota, które jest materiałem budulcowym gniazd i drzew, na których je buduje. Bardzo dużo gatunek ten skorzystał na rozwoju rolnictwa: zapewnia ono dostęp do pożywienia na polach i obecność wody w okolicach kanałów nawadniających.
Obserwuje się je w luźnych grupach, obejmujących kilkadziesiąt osobników. Zazwyczaj takie zachowanie jest związane ze wspólnym żerowaniem na terenach obfitych w pokarm, parowaniem się i rozmnażaniem.
Osobniki wykazują silny terytorializm, agresywnie bronią własnego terytorium przed przedstawicielami innych gatunków, takich jak kruk australijski, kukabura chichotliwa, orzeł australijski czy rodziny srokaczy. Mogą także atakować ludzi, zazwyczaj w odległości do 60 m od gniazda. Czasami mogą być agresywne i stwarzać poważne problemy. Zapobiec temu mogą: poruszanie się w grupach, przyklejanie dodatkowych „oczu” z tyłu np. kasku rowerowego (ptak zaniecha ataku, gdy spostrzeże, że intruz go widzi), użycie w obronie parasolki. Gdy dojdzie do kontaktu z ptakiem, należy spokojnie oddalić się.
Gralina srokata jest jednym z niewielu gatunków ptaków, które śpiewają w duetach. Prawdopodobnie rolą tego zachowania jest odstraszanie intruzów.
Gralina srokata jest mięsożerna i odżywia się wszelkimi rodzajami niewielkich stworzeń, głównie bezkręgowców. Żeruje na miękkim podłożu.
Osobniki najczęściej dobierają się w pary na całe życie i wspólnie chronią terytorium. Gniazdo jest zbudowane z trawy i roślin połączonych ze sobą mułem. Wyścielone jest trawą, piórami i włosiem. Gniazda mają około 15 cm średnicy. Okres lęgowy występuje zazwyczaj od sierpnia do lutego na całym południu, a po okresach deszczowych w suchych rejonach. Gdy warunki są korzystne, często występują wielokrotne lęgi. Rodzice wspólnie wysiadują trzy do pięciu jaj. Czasami gniazdo nie jest wystarczająco duże dla tylu młodych, więc jedno jest wyrzucane i nie przeżywa.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN gatunek ten zaliczany jest do kategorii LC (Least Concern – najmniejszej troski) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako bardzo pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy.
