Królak błotny, królik błotny (Sylvilagus palustris) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae) żyjący w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych.
Długość ciała (bez ogona) 430–440 mm, długość ogona 33–39 mm, długość ucha 45–52 mm, długość tylnej stopy 89–94 mm; masa ciała 1–1,6 kg. Królak błotny jest średniej wielkości przedstawicielem swojej rodziny. Ma stosunkowo małe, owalne uszy, niewielkie łapy i ogon. Sierść jest rudobrązowa. Cechą charakterystyczną jest ciemny dół ogona. Nie występuje wyraźny dymorfizm płciowy.
Królak błotny występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych zamieszkując w zależności od podgatunku:
Występuje na terenach nizinnych, w pobliżu wody. Zwierzęta te są roślinożerne, żywią się głównie roślinnością wodną. W zimie uzupełniają swoją dietę korą drzew. Są bardzo dobrymi pływakami. Zazwyczaj są towarzyskie, samice w okresie rozmnażania stają się terytorialne. Prowadzą nocny tryb życia, dzień przesypiają w zrobionych przez siebie gniazdach zbudowanych z trawy, wyłożonych króliczym futrem.
Królaki błotne rozmnażają się 3–4 razy w roku. Ciąża trwa 27–35 dni, po czym na świat przychodzi 2–5 młodych. Króliczki są karmione mlekiem około dwóch tygodni, po czym stają się całkowicie samodzielne. Dojrzałość płciową osiągają po nieco ponad 200 dniach od narodzin. Dzikie króliki błotne żyją zazwyczaj 4 lata, w niewoli mogą dożyć nieco ponad 7 lat.
Królaki błotne stanowią składnik diety wielu drapieżników. Polują na nie węże (takie jak grzechotnik diamentowy i mokasyn błotny), sowy (puchacz wirginijski) i inne ptaki drapieżne (błotniak zbożowy), a także ryś rudy i wilk rudy. Człowiek nie przyczynił się znacząco do zmniejszenia populacji tych zwierząt. Jedynie jeden z podgatunków (S. p. hefnerii) jest obecnie zagrożony wyginięciem i prowadzone są działania mające na celu zwiększenie jego populacji.
