Świstunka szarawa (Phylloscopus sindianus) – gatunek małego ptaka z rodziny świstunek (Phylloscopidae). Występuje w górach Azji, od Tadżykistanu po Chiny. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała wynosi 10,5–12 cm; masa: 5,5–8,5 g. U dorosłego wierzch ciała jednolicie szarobrązowy, niekiedy z oliwkowym nalotem na kuprze. Nie występuje w ogóle barwa oliwkowobrązowa. Brew jest dość długa i szeroka, łatwo widoczna. Z przodu biaława, nad i za okiem barwa przechodzi w płową. Kantarek czarniawy, jakby przydymiony; za okiem przechodzi w czarny pasek. Obrączka oczna płowobiała. Pokrywy szaropłowe z ciemniejszą otoczką. Spód ciała brudnobiały, z płowym nalotem na piersi i bokach. Pokrywy podogonowe i nogawice białobrązowe. Sterówki, lotki, pokrywy skrzydłowe i skrzydełko mają brązowooliwkowe krawędzie zewnętrzne, pokrywy skrzydłowe duże często zakończone są białawą lub szarą plamką, co stwarza wrażenie istnienia delikatnego paska skrzydłowego. Pokrywy podskrzydłowe jasnożółte, niekiedy kremowe. Dziób czarny, nasada żuchwy i krawędzie dzioba mają barwę żółtobrązową. Nogi czarne, czasami czarnobrązowe. Tęczówka ciemnobrązowa.
Długość skrzydła wynosi 48–63 mm u samca, 47–56 mm u samicy; długość ogona: 41–52 mm, dzioba: 10–12 mm, skoku: 18–20 mm.
Świstunki szarawe (w węższym ujęciu systematycznym – bez świstunki gruzińskiej) zamieszkują góry Pamiro-Ałaj w Tadżykistanie na wschód po Tienszan, Kunlun, Ałtyn-Tag w chińskim regionie Sinciang oraz północno-zachodnie Himalaje w indyjskim stanie Himachal Pradesh i Kaszmirze. Zimą wędrują na niższe wysokości lub do wybrzeży Iranu, Omanu i pakistańskich prowincji Sindh i Pendżab.
Środowiskiem życia tych ptaków są obszary górskie na wysokości 2500–4400 m n.p.m., takie jak zarośla wierzb i topoli, tamaryszków (wzdłuż strumieni), brzóz, sosen i olszy. Również zarośla rododendronów, wysokich traw, zakrzewione zbocza półpustynnych dolin górskich, sady i ogrody. Ogólne zachowanie podobne jest do pierwiosnka. Pieśń przypomina tę pierwiosnka. Zawołanie to płaczliwe, lekko dwusylabowe huit lub hłiit, podobne do tego pierwiosnka, ale zaczyna się na wyższej częstotliwości, która za to szybko spada. Świstunki szarawe jedzą małe owady i pajęczaki, prawdopodobnie jesienią również jagody. Ich odżywanie się jest słabo poznane.
IUCN uznaje świstunkę szarawą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2004 (stan w 2020), stosuje jednak ujęcie systematyczne, w którym świstunka szarawa i świstunka gruzińska są traktowane jako jeden gatunek. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny.
