Plethodon srebrzysty, Salamandra srebrzysta
Bezpłucnik srebrzysty, plethodon srebrzysty, salamandra srebrzysta (Plethodon glutinosus) – gatunek płaza ogoniastego z rodziny bezpłucnikowatych (Plethodontidae). Nie jest zagrożony wyginięciem.
Lą
LądoweJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
N
zacznij od...Płaz średniej wielkości; długość ciała do 17 cm, samica zwykle większa od samca. Ciało jest granatowoczarne. Na ciele występuje żółto-biała pstrokacizna. Ogon jaśniejszy od tułowia i grzbietu, zwykle szarawy i walcowaty. Duże wyłupiaste oczy. Samiec w okresie godowym ma żółte podgardle i brodę.
Występuje szeroko we wschodnich Stanach Zjednoczonych: od stanów Connecticut, Illinois, Georgia, Alabama, Kentucky, Wirginia po Missisipi i Karolinę Południową. Bezpłucnik srebrzysty zamieszkuje bagna i rozlewiska, kryje się pod kamieniami, powalonymi pniami drzew i w norach.
Bezpłucnik srebrzysty odżywia się tym co inne bezpłucnikowate, owadami i pająkami.
Gdy jest zagrożony, wydziela duże ilości śluzu ze specjalnych gruczołów, mogącego spowodować zadławienie się drapieżnika. Szponiaste, koty lub lisy często więc omijają bezpłucnika srebrzystego.
Mniejszy samiec w okresie godowym ma żółte podgardle, które ma uwodzić większą partnerkę. Po godach samica składa od 6 do 35 ziaren skrzeku w październiku. Następnie będzie go chronić przez najbliższe kilka miesięcy (co jest rzadkością wśród płazów), tzn. będzie go oczyszczać i ocieplać. Jeśli coś zagrozi jajom, samica pochyla głowę i macha ogonem. Naukowcy odkryli, że jaja pozostawione same sobie nie rozwijają się i zarodki powoli obumierają. Nie występuje stadium kijanki, młode dojrzewają po 3 latach.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje bezpłucnika srebrzystego za gatunek najmniejszej troski. Liczebność populacji nie jest znana, ale prawdopodobnie przekracza 100 tysięcy osobników; jej trend uznaje się za stabilny. Ponadto P. glutinosus krzyżuje się z P. teyahalee.
